Güneş, bir çift gözden yansırken...

Hayat, bazen bir ilkbahar günü gibi yaşatır bizi. Aynı gün içinde yağmur yağar ıslanırız, ardından açan güneşle tam terimiz damlamaya hazırlanırken soğuk bir rüzgar ürpertir, sırtımızdan vurup geçer…

Gökyüzü bazen alabildiğine maviyken, bir an bembeyaz bulutlara bakarken buluruz kendimizi… Seyretmeye doyamazken bu güzelliği hızlıca itekler siyah bulutlar güzelim pamuk şekerlerini… Şimşekler çakar birden, gökyüzü içini döker tüm cömertliğiyle…

Seviniriz, berekettir deriz, bazen de hayıflanırız azgın sulara kapılıp giden değerlere…

Baharda bir günde yaşayabiliriz hepsini.

Bazen hayat tam bir ilkbahar gününü yaşatır duygularımızla bize…

Bezginken, bitkinken yaşanılanlardan yorulup, gözlerimiz dolu bulutlar gibi her an yağmaya hazır beklerken; yüreğimiz ani fırtınalarla oradan oraya savrulurken…

Güneş birden sımsıcak gülümseyebilir, yüzümüz yumuşar, yüreğimiz dinginleşir… İsyanı bırakıp kuytu köşelere, ‘hayat bu işte’ diyebiliriz o an… İşte o an’larda yaşanır mutluluk, huzur… O an’larda yaşanır, kara bulutların arasından sızan güneş ışınları…

Duygulu bir sanatçının elinden çıkan, nefis bir tablo gibi… Hayranlıkla bakarken buluruz kendimizi, o an’ın huzuruna, güzelliğine… Sevgiyi görürüz gözlerde ve hala umut var deriz. Hala umut var, her şey için… Gördüklerimize şükrederiz, hissettiğimiz sevgiye şükrederiz.

Paylaşımlar renklerle yoğrulur, sanat bir fırça darbesinden, kelimelere döner… Paylaştıkça artar güzellikler, saatler geçiverir hiç te yabancı gelmeyen, yeni tanışılmış ama sanki yıllardır yaşanmış sohbetlerin doygunluğunda…

Sohbete eşlik eden sanata, sanatı güzel kılan duygulara bir kez daha hayran oluruz… İnsana bir kez daha hayran oluruz ve yaratana…

Duygular sel gibi çağlar ve bir inci daha koyarız, kalbimizde sakladığımız en değerlilerimizin yanına…

İşte o zaman, güneş pırıl pırıl parlar; kara bulutların hemen ardında.