Güz güncesi

Alaca sabahlara uyanıyor artık gün
Sonbahar son yaprağını bırakıyor zamanın sayfalarına
Hazan mevsimi hüzün mevsimidir
Derin çizgiler kalır düşen son yaprakla

Yaşamın tüm renkleridir mevsimler
Birinin hüznü kırarken ellerini
Biri gonca güller açtırır sevda bahçelerinde
Doğanın dengesi kadar adil iklimler

Güzün düştüğü yüze hüzün düşer
Her hüznün vardır hikayesi
Ayaklarının altında çıtırdayan yapraklat anlatır
Yaşamın sızlayan sesini

Biraz yitik biraz kırık olsa da
Alna çizilen derin izler gibi hatıralar
Hatırlatır bir sabah maziyi
Mazideki yıkık günleri

Kızıl ile sarının hükmü sarar doğayı
Ayrı bir alem sarhoşluğu verir gün insana
Güz günleri sevdalıdır düşen yapraklara
Bu yüzden ayrılık ar gelir kanadı kırık dallara

Gurbet yolculukları düşer
Takvimlerin mazisine
Her yaprak bir hikaye
Her hazan bir hoş örtü serer doğanın çıplaklığına