Güzel ailem!...

Başlığa bakıpta aldanmayın!.. Büyük ve güzel bir ailem olduğu için her zaman gururlanmış, mutlu olmuştum. Dört yıl öncesine kadar. Evimizin direğini kaybedene kadar ben de böyle olduğunu düşünüştüm her zaman... Biz güçlüyüz, tutkunuz birbirimize, etraftaki olaylara bakıp asla biz bunlar gibi olmayız olamayız diyordum. Oysa ki her geçen gün ne kadar da onlardan biri olduğumuzu görmek, maneviyatın giderek yok olduğunu, gerçekten büyüğüm dediğiniz insanların bile yüzyüze gelmekten imtina edip arkanızdan konuştuğu bir ailede yaşadığınızı anlamak ne acı!... Herzaman kişilerin birbiriyle sorunu varsa yüzüne söylenmesi ve konuşulmasından yana olup, riyakarlıktan uzak kalmak gerekliliğine inanıp fikirlerimi açık yüreklilikle anlatıp yaşam felsefsi edinmiş olsam da, halihazırda bu tarz insanlara (!) hiçbir şey anlatamadığınızı görmek, kendinizi ifade edememiş olmak, yüreğinizde hergün yeni bir cam kırığı oluşmasına engel olamıyor... Oysa ki hayatınızın içinde veya dışında olan kişiler bile adına ister kıskançlık diyelim, ister boş insan, yaşamınıza girme hakkını kendinde görebiliyor. Hemde bilinçsizce!... Neden başkalarının hayatıyla uğraşmak yerine daha iyiye ve güzele nasıl ulaşırım diye bakmıyorlar acaba?

Zira böyle davranarak "kendi hayatlarını yaşayamadan" hayat akıp gidiyor. Hem de birdaha o günün geri gelmeyeceğini biraz düşünseler ne kadar gereksiz şeylerle uğraştıklarını görebilirlermi ki!... Hiç sanmıyorum, çünkü bunu görebilseler zaten böyle davranmazlar. Yeterince yorucu, mücadeleyle geçen hayatta niçin bu negatiflik? Bir saniye sonra ne olacağımızı bile bilemediğimiz, pamuk ipliğine bağlı yaşadığımız bir dünyada neden huzurlu ve mutlu olmak değil de, Çamur at izi kalsın, bir başkasını eleştirinin ötesine de giderek aşağılayıcı konuşmalar yapmak yerine dünya için insanlık için birşeyler yapmıyor insanoğlu!... Artık "DURUŞUNUZ İNSANLIK İÇİN OLSUN"...