Güzel günler...

Ne garip değil mi? Yıllardır dünya dönüp duruyor. Ve biz de dönüp durup ölüp diriliyoruz.

Yazacağım hiçbir şey kalmadı desem bana inanır mısınız?

Şikayet edecek hiçbir konum kalmadı desem, artık şeffafım desem, mutlu mesudum diye haykırsam, bana inanır mısınız?

İtiraf ediyorum; ben kendime inanıyorum.

Çok uzun yollardan, virajlardan, kaçamak sokaklardan sonra nihayet doğru yolu buldum. Hem de bunu yaparken, yanıma bir kadın/eş almadan bunu becerdim. Sandığımın aksine bunu gerçekleştirmek için yanıma bir kadın almam gerekmiyormuş!

“Bana gerek beni” durumu yani!

Evet, bir sevgi imparatorluğu biriktirmişim kendi içimde. Sürekli benimle beraber büyüyebiliyor. Artık rahatlıkla İNSANIM diyebiliyorum. Ve bunu söylerken hiçbir kötü niyet taşımadan, dine, ona buna gerek duymadan, sadece ben ve ahlakımla var olduğumu, günah işlemeden bu hayatta var olabileceğim gerçeğini ispatlayarak, yarınlar için daha İYİ şeyler yapmak isteğiyle kavruluyorum.

Bunu yaparken de milliyetçilik aşkından kurtularak sadece insan ve insan olmak için tüm fedakarlığımı ortaya koyup yaşayabileceğimi biliyorum.

Eskiden kendimi Anıl olarak ifade edebilmem için yurt dışına çıkmam gerekiyordu. Şimdi sadece içime bakmam yetiyor. Umarım memleketimde bir gün “içi dışı bir” bir yer haline gelir.

Herkese iyi ramazanlar ve selamlar