Hâlâ Sürmekteyim Yokluğunu

Tabağında yüreği, kadehinde aşkı, dilinde hep aynı şarkı: “Yine bu yıl ada sensiz…”

Hep kendi dünyasında münzevi, hep kapıya yakın aynı masada, hep yalnız, hep yabancı, hep kendinden ve herkesten uzakta. Her kapı açılışında beklediği geliverecekmiş gibi bakan gözleri, bir çift kıyısız hüzün denizi.

Neden  beklenir asla gelmeyecek olan?

Bir umuda tutunmak için mi?

Bir yalana inanmanın çaresizliğine boyun eğiş mi?

Yoksa sadece vazgeçemediğimizden mi?

Sanırım hepsi…

Ertelenmiş bir yaşamdı onunki, bilirdi herkes. Bir yaşam ki, bin sevda yaşamışcasına yorgun, bin sevdayı bir sevdada  yaşamış kadar güzeldi.  Ve tüm ertelenmiş yaşamlar gibi, geçen zaman içinde artık bir unutuluştu her şey.

&

Aslında mutluluğun kara kalem çizimi gibidir bazı yaşamlar.

Ve siyah gölgeler bazı yaşamlarda daha fazla görülür. Sonrasında her siyah gölge kara bir buluta dönüşür, yağar içimize açılan bir pencereden.  Yaşanmışlıklardan/ yaşayamadıklarımızdan, hayallerden, düşlerden, özlemlerden birikmiş ne varsa yağar üstüne.

Anılar canlanır, acılar çoğalır…

Göğümüzde gökkuşağını boşuna bekleriz.

&

Kadehindeki son yudumu da alıp  kalktı masadan. Hep, “Bir gün belki,” diyerek dinmezdi yürekteki sağanak. Hayat her şeye rağmen devam ediyordu ve hiç olmadığı yerde bile umut her zaman vardı… Dudaklarından dökülen birkaç dizeyle birlikte karanlık yağmura karıştı.

“Hâlâ sürmekteyim yokluğunu, günlerim gam bahçesi…”*

*Haydar Ergülen / Oyunlar Gazeli