Hallerde bir hal içindeyim

Hallerden bir hal içindeyim.

Tanımlamak için, bildiğim tüm kelime diyarlarını dolaştım, yine de ellerimin tuttuğu kalemim boş kaldı. Yetmedi, yetemedim. Biraz tarif etsem dedim; Sanki bir tutam mutluluk, bir çay kaşığı kadar huzur, çokça şükran içindeyim.

Acizliğin son durağında, hepliğin ilk adımındayım.

Ayağım yerde, başım gökte, büyüdükçe küçülmekteyim.

Az gidiyorum, uz gidiyorum, dere tepe düz gidiyorum, dönüp arkama bakıyorum, bir de ne göreyim, bir arpa boyu yol alıyorum.

Divaneyim, viraneyim, aklım şaşar, gönlüm yanar, durup, düşünmelerdeyim.

Halimin adı yok, manası var. Bedenimin kendi var, ismi yok.

Kah nehir gibi akar, kah toprak gibi olurum. Bazen ağacım, bazen rüzgar. Goncalardan açana yakın, bağlarda üzüme salkımım.

Okyanuslarda damla,göklerde yıldızlardan akan ışık, karıncanın ayağında,kartalın pençesinde, balığın ağzındayım.

Yer gök karışmış. Ne orman, ne deniz,ne toprak ne de bulut.

Hem yokum, hem varım. Hem hepim hem hiçim. Hem bedenim, hem değil.

Halimin tarifini arıyorum. Gittikçe daha anlaşılmaz bir şekilde kayboluyorum. Bulmak için en derine dalıyorum, bulutların ötesine uçuyorum. Güney, kuzey, doğu, batı, dört bir yana koşuyorum. Sonra bulmak için, kuzey doğu, güney batı diye başlayıp, yönlerin diğer köşelerine yollanıyorum.

Aramaktan yoruluyor kalemim. Ben en iyisi anlatmaktan vazgeçeyim.

Bilinmez bir hal içindeyim.

Bir bilsem, ben ne haldeyim?

Çimen Erengezgin