HANEMİZ HİRAMIZ!

Ey Hira!

İnsanlığın karanlığını aydınlatan ışığın çıkış noktası.

İnsanlıktan çıkan dünyanın umut kapısı.

Ey Hira!

Zulme ve haksızlığa karşı dur diyen habercinin kutlu sedası oldun.

Unutulan hakikatin ilk yankısını sende bulduğu “çağrı”nın yuvası oldun.

Ey Hira!

Çokluktaki yalnızlığı, yalnızlıktaki çokluğu senden öğrendik.

Çoklukta eriyip giden benliği, sende tekrar yeniden inşa ettik.

Ey Hira!

“Anla!”mı kaybedilmiş hayatın filizini yeşertmeyi sende okuduk.

Sürgün edilmiş ruhlarımızı prangalarından kurtarmanın yolunu sende bulduk.

Ey Hira!

Haberciyi misafir eden, insanlığa elçi olarak gelen kutluya hane oldun.

Hakikatin izleri ile tüm bağlarını koparmış olan cahiliyeye umut oldun.

Ey Hira!

Hanemiz de senin gibi unuttuğumuz değerlere kavuşmayı bekler.

Hanemiz de sana misafir olan kutluya konak olmayı ister.

Ey Hira!

Vebalı ruhlarımız, virüslü amellerimiz, hastalıklı düşüncelerimiz oldu.

Dünyamız dönmez, hayatımız sürmez, adımlarımız ilerlemez oldu.

Ey Hira!

Azrailin nefesi sağnak sağnak gelmişken kapımızdan hanemize.

Şifâ arar dururuz, nerde olduğunu bilmeden tüm dertlerimize.

Ey Hira!

Kendimize getirdi bizi, ciğerimize işleyen gözle görünmez ajan.

Durduk, düşündük, anladık sonunda “hakikat” denen sırrı o zaman.

Ey Hira!

Neydi doğru olan? Neydi insanı insan yapan? Neydi gerçekte “anlam”lı olan.

Neydi “Oku”, sonra “düşün” sonra “anla” sonra da “yaşa” diye beyan olan.

Ey Hira!

Selamet yurduna giden yol sende, anahtar sende, iz sende.

İnsanlığın kurtuluşuna vesile olacak olan “sır” sende.

Okuyana, anlayana ves”selam”!