Hasret

Rahmetli ninem azcık ah çektiğinde göz ucuyla baktığımız da _oğul bakmayın, benim burnumun kemikleri sızlıyor derdi. 

Yaşamak ve hissetmek Allah’ın insanoğluna verdiği acı bir imtihan ki reçetesi acıyı ne denli hissederse. 

Yükseklik bulunduğu yerde kişide görülen yükseklikler biçim, yer, amaç, görüş açısından kalıcı veya geçici bir görüntü oluşturabilirler. 

Topraktaki yükseltilere bakınca içinde canlı olduğu hissedilir, Bakarken birden üşür insan üzeri intizamla örtülmüş tümseklerin içindekileri farklı hisseder. Farklı dünyaların örtülü kapılarıdır sanki. Üşür hatta titrenir buz gözlerle bakarız bu sükûn abidesi mezarlıklara. Gözler yürür ayaklardan önce hızla okunur tabelalar tüm hızıyla adı soyadı gelip gidiş tarihleri dahada üşür insan zihin dar yollardan geçerken zorlanır fasılalarla. 

Geçmişin farklı yıllarına seyiren bakışların açtığı kitap sayfaları gibi çabasız çevrilen hatıraların sayfaları ışık hızıyla ilerleyen düşünceler bir engele çarpar gibi durur. Etraf aydınlanır, yaşayan insanlar husule gelen olaylar, hareketlenir. Düşüncede de olsa sevişmek, koklaşmak anı tekrar yaşamak değil bizzat içinde olmak konuşabilmek o havayla sarhoş kalmak. Bir el acımasızca omzuna değince, ”rahat bırakın” gidin emri durup bir an kısacıkta olsa hayalde olsa gidip gelmelerin kişide bıraktığı o, canlı halin yerini buza dönüşmesi. 

O, hayalden sonra soğuk ellerle avuçlanan toprak kaybedişin belgesi sanki. İşte o an oyuncağı elinden alınan bir çocuk gibi burun çekmeler kaybedişin, ayrılığın mukadderliği üzerine örtünen toprağın kokusunu burnuma çektiğimde hissettiklerim. 

Sızısı farklı varla yokluk arası yokluğun karşısında duyulan çaresizlik, evet adı HASRET.