Hata

İnsan düşe kalka yaşıyor hayatı. Hatasız kul olmaz, hangimiz hatasız tam bir doğruluk içinde yaşayabiliyoruz ki hayatı.

Sabahın ilk ışıkları ile başlıyor hatalar. Sokaklarda, evlerde, yüzümüzde, sözlerimizde, hareketlerimizde, yazdıklarımızda.

Doğru bilipte yaptığımız hatalarda, yanlışlığını bile bile yaptığımız hatalar; hayatımızı şekillendiren ve sonunda ''keşke'' diye iç çekerek başladığımız uzun cümleler söylettiren hatalar.

''Çarşambayı sel aldı

Bir yar sevdim el aldı

Keşke sevmez olaydım

Elim koynumda kaldı''

İçimize bir yumruk gibi oturan ve yutkunamadığımız hatlar. Yanlış bir kelime, bir bakış, bir dokunuş, yanlış bir seçenekle, hayatın bir ucunda olmak varken, bir diğer ucuna savuran hatalar.

Ah o hatalar ki; aşkla başlayıp, hüzünle biten bir günün sonunda başucumuzda bekler. Bir defalık yaşadığımız hayatta hatalar defteri karalanıp durur, silmek ne mümkün.

Hatları affedebilmek ayrı bir meziyet. Her babayiğit affedemez; hataları, onu yapanı ve bir ömür geçer küskünlükler içinde, nedenini bilmediğimiz ve adını ''hata'' koyduğumuz davranışlardan ötürü. Ama bizde hata yapıyoruz…

İyi ki geçiyor zaman ve iyi ki unutuyor insan.