Hayal

Gözün gördüğü ışıktan bir parça, 

Beynin yorumladığı ve algıladığı bu parçanın da küçük bir parçası anca.

Evrene baktığında,

Görülen ise koskocaman bir hayal.

Bilmek insanın ilk atalarından beri olan bir duygu. Merak eden bir canlı insan. Evreni, çevresini ve kendisini merak eder. Bunlara dair teoriler geliştirir. Deneyler yapar. Çözmek ister. Çözmeye çalıştıkça bilinmeyen sayısında epey artış meydana gelir. 

Evreni gözlemlemeye başlayan insan bekler miydi bu kadar büyük olacağını? Hatta farklı farklı evrenlerin de olabileceğini? Hiç tahmin etmiş miydi kuantum fiziği diye bir kavramı? Işığın hem dalga hem parçacık olduğunu? Hem.. hem mantığı ile işleyen bir sistem olduğunu? Hiç bekler miydi kaosun bir evrensel sistem olduğunu?

Bilmeye dair çıkılan yolculukta karşılaşılan duraklar ne kadar cahil olduğunu hatırlattı insana. Yaşadığı kısacık ömürde evrende görünmeyecek kadar küçük bir gezegende yaptığı tüm kavgaların ve tüm sevinçlerin hiç mesabesinde olduğunu anlayamadı insan. 

Bu yolculukta niceleri geldi geçti. Herkes görevini yerine getirdi. Herkes istediğini aldı. Herkes kavuştu neyi arzuladıysa. Ne için mücadele verdiyse. Ne için kendisini feda ettiyse. 

Her şey geçiciydi elbet. Her gelen geldi geçti. Evrende hiçbir şey kalıcı olamazdı. Bu evrensel bir kuraldı. Her şey ilerlemek ve değişmek zorundaydı. 

Kimileri sordu gerçeği. Nedir diye? Aradı bulmaya çalıştı. Düştü kalktı. Ama vazgeçmedi. Çünkü bu dünyada o amaç uğruna yaşıyordu. Sonunda farketti. Kavuştu istediğine. 

Sonuç neydi? Gerçek bu düzleme ait değildi. Bütün bu gözükenlerin anladı bir hayal olduğunu.