Hayat ağacı

On yaşındaydım..

Bir fırtınaya tutulmuştum kendini bulmaya gittiğinde..

En yakın arkadaşıma bile söyleyememiştim. Aslında kendime de yirmi yıl sonra söyleyebiliyorum sanırım. İçimdeki suçluyu arıyorum belki de..

Bir kaç mektup yazmıştın, çok iyi olduğunu, bizleri çok özlediğini ama bu şehirde yaşayamayacağının kendince sebeplerini ve benim gözlerimden öptüğünü yazıyordun. Bir annem, bir de ben ağlamıştık her mektubunda..

İki seneden fazla zaman sonra bir bayram geldin üç-beş günlüğüne..Annem "öp elini hadi, bayramlaş" demişti.."Hayır" demiş öpmemiştim. Hala o bayram sabahı, elini öpmemiş olmanın acısı içimde saklı..

Senede bir, iki senede bir bazen üç senede..bizi ziyarete geldin. Konuşmadan bile o kadar iyi anlaşmaya başlamıştık ki. Her ziyaretin sonrası kara bulutlar kaplıyordu içimi..' Gelmese daha mı iyi olurdu..' diye hep konuşuyordum içimden..Ne tuhaf değil mi, çok sevdiğin bir insanın gelmesini istememek..Şimdi farkediyorum ben hiç mektup yazmadım sana..

Üniversiteyi kazandığımda sen ve annemle gitmiştik, yurda yerleştirmiştiniz beni. O gün yorgunluktan, sizi uğurladıktan sonra hemen uyumuştum yeni odam, yeni yatağım, yeni yaşamımda..Sabahına saati kurmuştum ilk dersim için ama çok daha erken bir saatte birden bire uyanmış ve tüm Eskişehir başıma yıkılmıştı..Tekbaşınalığın bu kadar acı ve gerçek halini o gün, onyedi yaşımda öylesine derin hissetmiştim ki..Birkaç ay sonra yurtta anons ettiler " ziyaretçiniz var" diye..Kimseleri beklemezken sen çıkıverdin; Eskişehir'e kar benim içime güneş yağıyordu..Grip olmuştum, hemen hastaneye götürdün beni, sigara içtiğimi ilk o gün söyledim sana ve yanında içmeme izin vermiştin..

Sonraları.. Eskişehirimden, önce senin yanına geliyor, oradan İzmir'e geçiyordum..Zaman uzaklaştırırken çoğu zaman, bizi gittikçe kaynaştırmıştı..

Şimdilerde nasıl mıyım? Çok mu özledim seni..Ne değişecek içimdeki mevsimden başka, tekrar geri gelmeyecek mi kış.. Tanrılarımı kaybettim, bulmaya da meraklı değilim..Değilim diyorum ama..Çok özledim..