Hayat dönem ödevimmiş meğer.

Hayat'a gelişimin hep bir nedeni olduğunu düşünüp durdum yıllar boyunca. Öyle ya!! Hiç birşey sebebsiz yere yaratılmamıştı bu dünyada. Herşeyin bir nedeni her oluşumun bir sebebi vardı. Ama bir türlü taçlandıramadım. Onurlandıramadım gerçekte var olmayı istediğim kılıfımın içinde göremediğimden kendimi. Ben neredeyim? nasıl olmalıydım sorgusuyla dönüp durdum kendi eksenim etrafında. Etrafımda dönüp duran başka eksenler olsun istedim. Tam tersi ben dönüp durdum o eksenlerin etrafında.

Bir kere yalnızlığı tadarsa insanoğlu korkuyor sonraki gelecek günlerden ve sanırım bu korkusu yüzünden gerçekte olmayı istediği yerden, farkında olmadan uzaklştırıyor nedensizce kendini. Hep bi arayış hep bi varoluş hikayesiyle adım adım bazende koşar adımlarla hayat'ı törpülüyor hiç yere. Şimdilerde en büyük telaşım ben aslında öyle biri değildim derken girdiğim kabuğun içinden biran önce çıkıp kurtulabilmek.

Çevremde bulunan kişilere bakıyorumda hiçte benim gibi değiller. Hiç telaşları yok kendilerini ifade etmek adına. Hiç böylesine girişimlerde bulunmuyorlar. Sözcükleri takılı kalmamış sanki boğazlarında. Oysa düğüm düğüm olmuşuzda çözemiyoruz işte. Gerçi dün çoktan çekip gitti ve dönmeye hiçte niyetli değil. Yarın ne yaşayacağımı bilmiyorum. Ben sadece bu anı yaşıyorum ama bu anda saklı kalan tüm izler bana hep dünü hatırlatıyor.

Uzayan tırnaklarımı törpülüyorum aralarında oluşan çatlakları gidersin takılıp kalmasın bir yerlerde ve kırılmasın diye. Hayat'ım bu mu diye düşünüyorum yaptığım şeyler aklıma gelipte düzeltmeye çalıştığımı gördüğümde. Ben bu yüzden mi yaratıldım ? Hayat'ın anlamını kavrayabilmek ve dönem ödevini bitirip huzura erebilmek için mi? Tüm uğraşım bu mu olacak? Hayat'ın anlamını kavrayabilmek?

Ben yoksam hiç kimsenin var olmadığını görüyorum bu günlerde. Takılı kalmışız hep bir yerlerde. Kaldırım taşlarının arasına gizlenen irili ufaklı çakıl taşları misali.

Oysa, ben çoçukken büyüyünce hep doktor olabilmeyi düşlemiştim. İçimde taa o zamanlarda yerleşen insan ve doğa sevgisini yayabilmek adına....:)

Okudum, gezdim, gördüm, yaşadım ama hala büyüyememişim.
Daha kaç zaman var bu andan sonrasında yarınıma?
Daha kaç zaman var içimde bitip tükenmek bilmeyen sevdama?
Daha kaç zaman var yok olmadan var olabileceğimi tadabileceğim düşlediğim o günlere?
Daha kaç zaman var iyi ki sende varsın diye bilinmeye.
Daha kaç zaman var bu kısır döngünün sonlanıpta perde kapanmadan ayakta alkışlandığımı görebilmeye.
Daha kaç zaman var bekledikten sonra işte olması gereken bu diyebildiğime.

Sahne üzerinde tozlarını yuttum hayatın sadece ama gitmiyor nedense içerilere takılı kalmış hayat bende bir yerlerde nedenli sebeplerin içinde nedensizce.....

Hayat'ın bir ucundan tutmaya çalışıyorum sadece biraz oradan birazda buradan....