Hayat güzeldir

Şimdi bir deniz kıyısında, elimde bir bira şişesi olmalıydı. Yüzümü hafif bir rüzgar yalamalıydı. Uzaklara dalıp gitmeliydim. Burnuma yosun kokusu gelmeli, kulağıma da bir yerlerden çok sevdiğim bir şarkı çalınmalıydı.
Evet, böyle olmalıydı.

Oysa dört duvar arasında ağlıyorum şimdi, durmadan ağlıyorum. Daha ne kadar ağlayacağım? Daha ne kadar boşalacak içim?

Neden ağlıyorum?

Rahatlamak için mi?

Nedir beni bu kadar rahatsız eden?

Artık korkmadan kendime sorular soracağım diyorum.

Soruyorum, yanıtlayamayınca ağlıyorum.

Kendime sorduğum sorulara dürüst yanıtlar vermeliyim, biliyorum.

Ve fakat bunu beceremiyorum.

Bir yumru, kocaman bir yumru oturuyor boğazıma, gözlerim doluyor.

Kendimi kandırarak geçirdiğim yıllarımı düşünüyorum.

Değdi mi, değmedi mi? Var mı önemi şimdi?

Yok artık… Yok önemi bunların.

 

Artılar ve eksiler.

Böyle deniyor, hangisi ağır basarsa…

 

Hiç mi mutlu olmadım?

Gülmedim mi kahkahalarla ağız dolusu?

Bambaşka dünyalara gitmedim mi okurken bir romanı?

Dünyanın en özgür insanı hissetmedim mi kendimi, gezerken bir müzeyi, sergiyi?

Allah’ım, hep burada böylece kalsam dediğim olmadı mı izlerken bir konseri?

Gözlerim ışıldamadı mı bakarken yeni doğmuş bir kedi yavrusuna?

Şu küçücük varlığı ne çok seviyorum Allah’ım demedim mi oğlumun eli elimde, dolaşırken bu şehri?

Bu şehir, evet onu da ne çok seviyorum. Herkes kaçıp gitmek isterken ben bağlandıkça bağlanıyorum yaşadığım şehre.

Dolaşmak istiyorum her sokağını, bilmek istiyorum isimlerini tek tek.

Bir gün bir boğaz lokantasında yemek yemek, başka bir gün, kaldıysa hâlâ bir salaş meyhanede içip kendimi unutmak istiyorum.

Bir gün Ada’yı, bir gün Moda’yı arşınlamak.

Bir gün bir tarihi camide dua etmek, bir gün kilisede mum yakmak.

Bir gün bir sahafta, kitapların arasında kaybolmak istiyorum.

İstiyorum hepsini ve biliyorum ki HAYAT GÜZEL aslında.