Hayat hep dansa davet oyunu gibi mi olmalı?

Dansa davet oyununu büyük küçük herkes az çok bilir... Kızlar bir yana dizilir erkekler bir yana. Erkekler dansetmek istediği kıza elini uzatır, eğer kız da dansetmek istiyorsa elini uzatarak karşılık verir ve dans başlar... Bazen bir kız dansetmek istediği çok yakışıklı hayallerini süsleyen erkeği ona yaklaşırken görür, hayallere dalar ve yanındaki kıza uzanan elle bütün hayalleri yerle bir olur. Bazen de onu kimse dansa kaldırmaz, gururunu binbir parça hisseder bir erkeğin seçimi yüzünden...

Hayat da böyle mi olmalı? Biz, kadınlar erkekler veya fakirler zenginler vb gibi gruplar genel düşünceye boyun eğmek adına oturup onlara bir el uzanmasını mı beklemeli her zaman? Uzanmadığında kaderine lanetler yağdırmalı, incinen gururunu sarmalamadan olduğu yerde gömmeli mi? HAYIR MI diyorsunuz... Hiç de öyle değil...

Eskiye oranla daha bilinçlenmiş olsak da, hala oturup bekliyoruz bazen bizi dansa kaldırsınlar diye... İçimiz içimizi yerken, reddedilme korkusuyla belki; belki de kurallara aykırı olmamak adına, oturup bize bir el uzansın diye bekliyoruz... Beklemeyenleri için için kıskanmamamıza, aferin dememize rağmen yeriyoruz...

Belki yanlış düşünüyorumdur ama hayat hala bir dansa davet oyunu gibi... Ve nedense ben küçüklüğümden beri hep dansa kendim kaldırırım... Aykırı olmak adına değil, bu gücü kendimde hissetiğim için...

Ne dersiniz, artık kızların da erkekleri dansa kaldırma vakti gelmişmidir?