Hayat köprüsü

Annem ve babam,

Yaşam yolculuğumda,

Hayata bağlayan.

Bir köprünün,

İki ayağı gibiydi…

*

Kırılmıştı ikisi,

Acı damlıyordu yüreğimden.

Babamı son gördüğümden beri,

Çok zaman geçmişti üzerinden.

Oysa farkında bile değildi babam...

*

Hissettirmek istemese de,

Annemde biliyordu,

Evladının acısını,

Ama o da susuyordu.

Ne söylese ölüme çare yoktu…

*

Beklenen gün gelmişti,

Annemin yaralıydı yüreği.

Umutlu gitmişti hastaneye.

Az zamanda, çok şey paylaşmak istedi.

Elini tuttum, baktım annemin gözlerine…

*

Hal hatır sorduk birbirimize,

Odaya gelen doktorla göz göze geldik,

Sormaya fırsat kalmadan,

Annem girdi hemen söze,

Ben ne zaman döneceğim evime?

*

Zaman dolmuştu,

Vedalaşır gibiydi bakarken gözlerime.

Doktor söyleyemedi anneme.

Çığlık çığlığa sustu ikisi de,

Sımsıkı sarıldık birbirimize...

*

O, söyleyemese de,

Anne yüreği, hissetmişti,

Evladının sarılışından bile.

Gözyaşları aktı içine delice.

Daha sıkı sarıldı evladına,

Ben veda ediyorum dercesine…

*

Hayata bağlayan.

Yaşam köprüsünün,

İki ayağı da yok şimdi…

*

Yorgun Kalemim