Hayat sekerse birgün...

Hani, yürürken ayağın takılır tökezlersin, en iyi anlatmak gerekirse, sekersinde en yakındakine aniden yapışırsın ya düşmemek için. Neyin ne olduğunun önemi yoktur o an… Yeter ki düşmeyeyim dersin. İnsan, ağaç, direk, çalı, çırpı, hayvan… Aklına ne gelirse işte. İstemezsin ellerin kanasın, istemezsin dizlerin yaralansın. İstemezsin çorabın yırtılsın. İstemezsin ulu orta düşmeyi… Kimseyi kendine güldürmeyi… En kötüsü de canının yanmasını istemezsin.

Hayatta seker bazen.

Bazen tepe takla olur, olur ya hayata dair ne varsa gider ellerinden. neşe’n, keyfin, mutluluğun, sevincin, sağlığın, yaşamın, aşkın, sevgilin, eşin, dostun… Bir an, kısacık bir an tökezler aniden hayatın. Kör kuyularda ışıksız kalır ya gözlerin. Son nefeste asılı kalır hayatın… Kalsın istemezsin o an son nefeste. Kalsın istemezsin ışıksız kör kuyularda yaşamın.

Fark etmez!

Ve en yakındakine yapışırsın can havliyle. Vurmasın diye hayat seni yerden yere… Kör kuyulardan çıkarsın istersin gün ışığına. Tutsun istersin hiçbir şeyi kalmamış ellerinden. İçindeki cam kırıklarından bin bir renge bürümüş aynalar yapsın istersin. İstersin işte, tutunmayı yürekten… Tutsun istersin yaşamının kıyısından... Kaldırsın ayağa, yürütsün istersin yeniden, yeniden, yeniden...

Hayatın sekerse bir gün… Umudun türküsünü ıslık çalsın istersin.