Hayat sevgi ve umut saçmaktır

Yüreğinde sevgisi bitmiş bir insan, hayatta yaşama sebeplerinden en önemlisini kaybetmiş demektir.

Sevgisiz ve etrafındaki insanlara sevgi bulaştırmayan bir insan, yaşam sebeblerinden birini kaybetmiş olup hayata dair, sevgiye dair, etrafında hiçbirşey yapmıyorsa, o duygusuz, katı bir insan değilmidir?

İnsanları birbirine yaklaştıran, hayata bağlayan, üreme sebebi, yaşam sebebi, sevgidir. Bu sevgiyi paylaşabilmektir. İnsanlar sevgiyi paylaştıkca etraflarına umut saçarlar, mutluluk saçarlar. Hangi katilde, hırsızda, sevgi vardır? Yoktur, hiç birinde zerre kadar sevgi yoktur. Sevgiden ve bu sevgiyi paylaşmaktan yoksun insanlar hayatı kendilerine ve etrafındaki insanlara zindan etmekten kendilerini alık koyamazlar, çünkü onlarda sevgi yoktur, paylaşma yoktur. Yaşamamız için nasılki havaya, suya, yiyeceğe, giyime yani maddi öğelere gereksinim duyuyorsak ve bunları değişik ebat ve miktarlarda karşılayabiliyorsak, ama manevi olarak ta hayatımızı yaşamak için, hissetmek için, sevgi şart, sevgisiz olmuyor, olamaz, sevginin bittiği yerde hayatımız sekteye uğramış demektir, anormal bir durum söz konusudır, ozaman normale dönmek için sevginin olduğu limana demir atmanın zamanı gelmiştir. Rotamız sevginin olduğu limandır. Bu sevgi uçsuz bucaksız yerlerde olsa dahi.

Ruhumuzun derinliklerinde kopan fırtıları dindirmek yine sevgiyle, bu sevgiyi paylaşmakla mümkündür. Ruh Yapısı bozuk insanlar sevgisiz büyüyen, sevgiyi paylaşmayan insanlardır, bu gibi insanlar yüzyıllardır insanlığa hep zarar vermiş davranışlar sergilemiştir, sergilemektedirler, etrafımızda ve dünyamızda bu gibi insanlar nekadar az olursa,insanların sevgiyi paylaşması o kadar fazla olur.

Aşk gelip geçicidir, asıl olan sevgi, kalıcıdır.

İnsanların şu kısa hayatlarınızda kendimiz için ve etrafımdaki insanlar için sevginin bir damlası bile bizler için değerlidir, onun kıymetini ve değerini muhakak bilmeliyiz. Sevginin kıymetini bilmemiz gerekir.

Seveceklerimizle birlikte...