Hayatım, canım, aşkım, sevgilim

-Alo, canııım senmisin?

-…..

-İyidir hayatım, bugün biraz temizlik yaptım yoruldum.Dinleniyorum.

……

-Aşkım beniiim, teşekkür ederim.Bende özledim. Görüşelim.

…..

Tamam. Ne zaman?Oldu.Hı hı.Öptüm hayatım.Bende seni seviyorum.

………

Annem yüzüme ters ters bakıyor.

-Kiminle konuşuyorsun sen öyle?

-Aman anneee…Serpille.

-Duyanda sevgilinle konuşuyorsun sanacak.

……………….

-Aşkıııım, canııııım, dünya tatlısım benim.Gel bi öpeyim seni, hanimiş öpücük.

Kuşum neşeyle gelip omzuma konuyor.Öpüşüyoruz.

…………….

-Sevgilim benim, aşkım, ne güzel ciciler giymişsin sen öyle.Çok yakışıklısın.hadi gel bakayım teyzenin yanına.

……………

“Hayatım”, “canım”, “aşkım”, “sevgilim”.

Bu sözcükleri cömertçe kullanıyoruz sevdiklerimize, dostlarımıza, eşimize.

Garip karşılanmıyor.

Herkesin bir konuşma tarzı vardır kişiliğiyle bütünleşen. Öyle doğal çıkar ki ağızdan farklı bir anlama gelmez, hitap ettiğin kişi bilir..

Örneğin yaşlı bir teyze ya da amcayla konuşurken bile samimiyet derecesine göre rahatlıkla konuşma arasında “hayatım” diyebiliriz . Bunu saygısızlık olarak görmezler.

-Teyzeciğim nasılsın, sağlığın nasıl?

……

-Olur mu hayatım, kendine dikkat etmelisin, arasıra tansiyonunu ölçtür, ilaçlarını düzenli iç.

…….

Yakın çevremden benden yaşça küçük olan erkek ya da kızlara, yakın dostlarıma, çocuklara, yukarıdaki hitap şekillerini rahatlıkla kullanabilirim. Yadırgamazlar. Bazen sevdiğim hayvanlara bile hitap şeklim değişmiyor.

Kullanabilirim ama, bu sözcükler tehlikeli sözcüklerdir.Çok dikkatli olunmalı. Dilimize yerleşebilir ve hiç istemediğimiz bir anda, uygun olmayan bir kişiye istem dışı olarak söylenebilir. Güzel anlamlar ifade eden o güzel sözcükler yanlış yerde ve yanlış kişiye söylenip çirkin bir görüntü oluşturabilir. Misal;

Ahmet Bey benim birlikte çalıştığım oda arkadaşımdı. Benden yaşça büyük, efendi, saygı duyduğumuz ve birazda çekindiğimiz bir kişi. Uzunca bir süre birlikte çalıştık, birbirimizi iyi tanıyoruz. Konuşmalarımızda ölçülüyüz. Ben ona hep “Ahmet Bey” diyorum. O da bana “Tijen hanım”

Yani uzun süre birlikte çalıştığımız kimi büyüklerimize “abi” dediğimiz gibi bir hitap şekli yok aramızda.

Aynı odada çalışınca doğal olarak, konuşuyoruz, muhabbet ediyoruz, tartışıyoruz, gülüyoruz.

Bir gün yine muhabbetin kıvam aldığı sırada, heyecanla ona bir olayı anlatırken;

-“Olur mu hayatım sen yanlış biliyorsun” gibi bir laf çıktı ağzımdan.

Çıktı ama gerisi gelmedi. Gelemedi. Geriye de gidemedi, derlenip toparlanamadı da. Sadece bir müddet sustum. “Özür dilerim Ahmet Bey, valla ağzımda kaçtı” diyebildim.

Ahmet Bey anlayışlı iyi ve kibar bir insandır. Benim çok utandığımı anladı.

Gülümseyerek “sıkma canını, olur böyle şeyler” dedi.

Bir hafta kafam önümde çalıştım, Ahmet Beyin yüzüne bakamadım.

……..

Kullandığımız sözcükler iletişimde önemlidir. Bizi yansıtır. İfadelerimizi kuvvetlendirir. Hitap ta bu anlamda ikili iletişimde önemli bir işleve sahiptir. Yanlış kullanılmamalı.

Çok tekrarladığımız sözcükler bazen ağzımızda alışkanlıklara yol açabilir bizi zor durumlarda bırakabilir.

Tijen Taşlı- İzmir