Hayatımdaki kriz

Ben on yıllık bir bankacıyım.
İşimi çok seviyorum ve bankam için vargücümle çalışıyorum.
Maaşım Allaha çok şükür iyi.

Evliyim ve üç çocuğum var. Eşimin, çocuklarımın ve benim sağlığım iyi. Otomobilim var. Evim yok ve kirada oturuyorum.

Maaşımın yarısını kiraya veriyorum. Kendim eşim ve çocuklarım için aylık 300 TL tasarruf ediyorum. Bizimle kalan(çok açık yazmayayım) bir yakınımdan 500 TL gelir giriyor evime. Geri kalan paramıda harcıyorum.

Her sabah uyanınca Allaha şükrediyorum. Her hafta sonu ailemle birlikteyim. Nöbetim ya da gitmem gereken bir iş, ödemem gereken çek ya da senedim yok.

Herşey güzelde krizi işimde yaşıyorum. Ödemesi gecikmiş kredi ve kredi kartları için insanları defalarca aramak zorunda kalıyorum. Benim başarım onların ödemelerini düzenli yapmalarına bağlanmış durumda.

Sabah erken aramaya başlıyorum. İyi günler diliyorum, hayırlı işler diyorum. Hal ve hatırlarını sormaya çalışıyorum. Tahsilat yapmak inanın çok zor. Aylardır maaş almayan veya işleri yarıyarıya düşen insanlardan ne zaman ödeme yapabileceklerini öğrenmeye çalışıyorum.

İşsizlik hem işçiler, hemde işverenler için çok ağır bir yük. Sabah gelecek bir işim var şükürler olsun. Ama tuhaf olan o gün ne kazanacağını bilmeyen ya da o ay sonu işine devam edip etmeyeceği belli olmayan insanlardan para istemek. Hepimiz aynı geminin içindeyiz.

Biz bankacıların en çok kızdığı olay adres ve telefonunu değiştirip haber vermeyenler. İnanın yardımcı olmak için elimizden geleni yapmaya hazırız. Ama birde sizlere ulaşabilsek. Herkes borçlu ve herkes sıkıntı içinde. Borçlu olmak ve borcunu ödeyememek dünyanın sonu değil. Gelin beraber çözüm üretelim.

Allah herkese kolaylık versin.

Moralleri bozmayalım.

Sağlıcakla.