Hayatın Anlamı ve Kendisi

"Hayatın anlamını, hayatın kendisinden çok sevmek günahtır."

 

Dostoyevski

 

Ömrünün çok büyük bir bölümünde hayatın kendisinden çok anlamından hoşlanmış ve onunla flört etmiş birisi olarak; hayatın kendisinin, anlamından daha değerli olduğunu geç de olsa fark ettim. 

Ama yaşlandıkça şunu anlıyorum ki ömrümün kalanı ne kadar olursa olsun artık benim için yeterli. Ne eksik ne fazla. Altmış altı yaşındayım. Altı sene daha yaşamamla, on altı sene daha yaşamam arasında bir anlam farkı yok artık benim için. Çünkü hayatın kendisini; kendi hayatımı; ve kendimi; anlamlarından bağımsız olarak seviyorum. Çünkü artık anlamın insan aklının bir ürünü olduğunu biliyorum. 

Ama asla anlamı sevmekten vazgeçmiş değilim. Çünkü tek bir anlama tapınmıyorum artık. Büyük patlamada mutfak tekil olan evren nasıl etrafa saçıldıysa; benim de anlam evrenim işte öyle patladı. Ve öyle bir şey oldu ki toplu iğnenin başı kadar bir anlam; anlamlar evrenine dönüştü. Kendimi kimseye karşı borçlu hissetmiyo

rum. Çünkü artık aldığım kadar verdiğimi de biliyorum. Ama bu, bana varlığını verenlere minnettar olmadığım anlamına gelmiyor. Çünkü minnet duymak bir borcun ödenmesi gibi bir şey değildir. Aşktır. Beni ben yapan herkese minnettarım. Ama borçlu değilim. Umarım ben de başkalarının "kendi" olma serüveninde yoldaşları olmuşumdur.

Her zaman söylediğim gibi: hiçbir şeyi her şey yapan, aşktır. Hiçbir şey olmak, hiçbir şey olmamak değildir. Çünkü insan aynı zamanda her şeydir. Ama her zaman için hiçbir şeyi her şey yapan aşktır. Ne var ki aşk asla sahip olunamayacak bir şeydir. Onun için çok değerlidir. Aşk her zaman anlamından daha yücedir. Aşka anlam yüklemek, aşkı öldürmektir. Aşkı olduğu gibi sevmek en iyisidir. Benim hayattan öğrendiğim bundan ibarettir.

 

A. Güreşçioğlu