Hayatın içinden

Merhaba, bugün bir anımı paylaşmak istiyorum sizlerle...Başlığa hayatın içinden dedim, çükü mevki kariyer ne olursa olsun bir anne için, bir baba için evlat dendimi , bebek dendimi akan sular durur. duygularımız olduğu için hayatın içinde varız, hayatın içinde olduğumuz için duygularımız var.

Dün uğradım onlara, ikisi de mutlular, biri büyümüş serpilmiş, diğeri kiloları vermiş, güzelleşmiş... Çok mutlu oldum. Bir şeyleri başarmanın coşkusu doldu içime...

Adı Asya, ben ona hep Asya prenses dedim. Bana göre tüm kız bebekler prenses, tüm erkek bebekler pres, tüm annelerde Kraliçe... Biz (annesi, ben) Asya prensesle çok uğraştık, o yüzden sevgili annesi ile birazda arkadaş olduk. Dün, hem onları göreyim, hem durumları gözlemleyim, hem de Asya Prensesin kilo almasında bu ay sorun olmuş onları konuşalım diye uğradım. Aradan beş buçuk ay geçmiş.

Bana geldikleri "O" günü hatırlıyorum, Asya 13 günlüktü, ve annesini hiç ama hiiç emmemişti. Beni duymuşlar gelmişler. Bugün annesi diyor ki "iyikide gelmişiz, iyikide seni tanımışız" diyor. Tabii ki bu benim mesleğimde tarifi anlatılmayacak bir güzellik, bir duygu. Her neyse biz yine o güne dönelim. Eşi önemli bir mevkide olduğu için randevu aldılar. Genelde bana gelmeden önce annenin kendisi bizzat konuşur, ben önbilgi alırım ve hazırlıklarımı ona göre yaparım. Ama bu kez Eşinin Danışmanı aradı ve planlamayı onunla yaptık. Anne ile konuşmadığım için nedir ne değildir, sorun ne bilmiyorum. Hem önemli insanlar, hem de anne ile konuşmadığımdan dolayı, gelmelerini biraz merakla bekledim. Eşi ile birlikte geldiler. Tanışma faslından sonra Asya'yı kucağıma aldım onu biraz sevdim, yumucuk ellerini öptüm, onunla küçücük bir tanışma yaptık, bu arada çaktırmadan anneyi gözlemledim. Kaygı, endişe en yüksek seviyede, baba ona keza aynı durumda. Fakat annenin gözleri yağmur bulutlarıyla dolu, yağdı yağacak durumda... Peki dedim artık bilgileri alma zamanı; kaç gün önce doğum yaptığını sordum, anne bir tek kelime, "13" diyebildi ve yağmur gözlerinden boşaldı, ama ne boşalma... Ben yada hepimiz karşımızda biri ağladığı zaman kendimizi kötü hissederiz. Bu kez daha bir kötü hissettim, nerdeyse bende onunla birlikte ağlayacak oldum... babanın gözüne baktım, belki bilgilere o devam eder diye, oda oldukça sessiz ve konuşacak durumda değil.Onları biraz ağlayarak rahatlasın diye bir mendil uzattım. Ben de Asya ile konuşmaya karar verdim, "Daha Dünya ya gelir gelmez Anneni Babanı, bu kadar üzmeye hakkın var mı senin" dedim." Daha lgs, öss, kpss, lise, ilkokul, ergenlik var" dedim. Anne bu kez gülümsemeye başladı, ama ağlama halen devam ediyor, ortam biraz yumuşadı, ağlamalar arasında, yine de bilgileri aldım. Sevgili Asya Bebek 13 gündür, doğduğundan beri, hiç emmemiş, 13 gündür anne sütü ile beslenmemiş. Üstelik Anne bir o kadar emzirmek istemesine rağmen başarı sağlanamamış. Anladım ki karşımda zor bir bebek var ve anne çok emzirmek istiyor. Anneyi teskin ettim, ona bu işi başarana kadar yanında olacağımı söyledim ve birkaç bilgi ile , doğru emzirmenin nasıl olacağını anlattım. Ve sevgili Asya'yı memeye doğru götürdüm, küçük bir doğru teknikle, Asya'nın memeyi kavramasını sağladım. Emdi. Kavradı. Vakumlamaya başladı. Hiç unutmuyorum :) bu kez anne, aaa emiyor, a emiyor diye şaşkınlıktan, mutluluktan yine ağlamaya başladı. O gün bu gündür Asya halen emiyor. Tabii süreç bu kadar kolay olmadı elbette. Kaç kez onları gördüm, kaç kez evde ziyarete gittim, hatırlamıyorum. 13 gün olmuş hiç emmemiş bebeği, doğduktan sonra. ilk yarım saatte başlattığımız gibi, kolay olmuyor süreç. Zaman lazım, destek lazım, her şeyden önemlisi Annenin emzirmeyi çok istemesi lazım. Dün sevgili Asya Prensesin, Kraliçe annesi diyor ki, Özgül Hanım sen olmasaydın  başaramazdık, bugün böyle olmazdı diyor, bende diyorum ki ona  sen bu kadar emzirmeyi istemeseydin, bu kadar mücadele etmeseydin başaramazdık diyorum ve buradan onlara kocaman sevgilerimi yolluyorum. Sağlıkla büyüsünler.

Sevgiyle Kalın