Hayatın kıyametidir yalnızlık

Zamanın evinde korkarak dolaşır yalnızlık

Ve her an düşecekmiş gibi sıkıca tutunur hayata

Ürkek ve tedirgindir yüreği

Ne meret şeydir o, iyi bilir yaşayan

İnin-cinin top attığı odalarda,

Karanlığın nefesidir sadece duyulan

Bir de yalnızlığın ayak sesi, akılda kalan…

Susuzluktan ölmek gibi bir şeydir o

Eksi bakiye veren hesap misali düşündürür insanı

Arşınlarken koridoru boydan boya

Arkandan uzanan bir el varmışcasına

Garip bir korku sarar içini

Soğuk terler dökersin

Odalara güneş düşse bile

Kendini zindanda sanır, üşürsün…

Senden başka,

Bir sen daha yoktur hayatın içinde

Ses olsun diye musluğu açarsın

Su sesi, insan sesi fark etmez der geçersin

Pınarından suyu boşluğa akıtırsın

Gözlerinde bulut yağmur yağdı sanır, sevinirsin!..

Ne kuş cıvıltısı, ne bir öksürük sesi

Ağızdaki sakızın patlayan balon sesi ürkütür seni

Geceyi tutuşturur yakarsın

Yalnızlığın gözlerinde büyüdükçe büyürsün

Sessizliğin içinde simsiyah olur ışığın

Geceye hazırlıktır bu der, susarsın…

Karanlıkta çırılçıplak olur düşlerin

Sabaha bilet almak için

Gecenin bir ucundan sıraya girer beklersin

Islak ve nemlidir yalnızlığın zincirlenmiş elleri

Umutların allak-bullak olur, kıvranırsın…

Tek başınalıklar boğar seni

Ölmek istersin beceremezsin

Fırtınalı hayatlar geçer kapının önünden

Yeni günler eklenir yalnızlığın ucuna

Bitimsizdir artık zaman

Aklında kalan yalnızlık ve gölgen…

Rukiye Çelik

26 Aralık 2013/ANKARA