Hayatın kıyısında.

Bir süredir hayatın kıyısında olanları izliyorum. Rüzgar bana teğet geçiyor. Börtü, böcek, ağaçlar, maviler, evler, yeşiller, insanlar... Bir su misali akıp gidiyor gözlerimin önünden. Onlar beni görmüyor ben de onları. Belki de birbirimizi görmek istemiyoruz. Ne etliye karışıyorum ne de sütlüye. Bazen acaba bir köşeden karışmanın zamanı geldimi diye düşünüyorum. Arada bir böyle dinlenmek iyi oluyor. Bir köşede inzivaya çekilmiş gibi.

Sanki serin bir öğle sonrasında, bir elma ağacının altında uykuya yatmak gibi. Kavurmayan güneşi yorgan yapıp, hafif soğuk çimleri döşek yapmak gibi... Yeni uyanan doğanın sesini dinlerken uykuya dalmak gibi...ağaç ilk yeşiline uyanırken, minik kurtçuk olgunlaşacak elmanın içine kıvrılırken, yavru kuşlar henüz palazlanırken...

Önümde hızla dönen bir dünya var ve bir köşesinden girip de içinde kaybolmak istemiyorum. Baharı farketmeden yaza girmek, yaza doyamadan kışı geçirmek bana göre değil. Çabuk tükenen ilişkiler, arkadaşlık adı altında etrafta gezinen sırtlanlar ve koca bir dünya içinde aslında yapayalnız olmak...

Kenarda durmayı tercih ediyorum şimdilik...Teğet geçen bir dünyaya inat.