Hayatından beyaz bir yaprak...

Zamanın içinde kaybolmuş gibi hissediyor kendini. "Çok zaman oldu" diyor "dünyaya geleli." Oysa henüz yaşı 61. Hayretle karşılıyor bu yaşı. Çünkü cebinde hala o gencecik, dalgalı siyah saçlı adamı taşıyor. Ve vedalaşamıyor onunla. Saçındaki aklar, yüzündeki çizgiler ona yabancı. Bunu biliyorum. Çünkü zaman geçtikçe hüzün oturuyor yüzüne. Oysa ben sanırdım ki; insan yaşladıkça dingin bir suya dönüşür. Babamda bu olmuyor, onun yüzü hırçın, kara bir günbatımı gölüne dönüşüyor. Ve bu beni kederlendiriyor.

Sabahları birlikte gidiyoruz işe. Bana hayat boyu öğrendiklerinden parça parça şeyler anlatıyor. İstiyor ki; onun yaptığı hatalar benim hayatımda olmasın. Ben onun yeni bir sayfası olayım hayata açtığı. Ve ben yaşadıkça kendi yaşıyormuşcasına o hayatı, başını sallayarak "herşey yolunda "desin. Hayata olan bakışım, onu algılayışım ve içimdeki korumacı ruh onun ruhundan kopup geldiği için mi, ben onun hayata açtığı yeni sayfayım? Kimbilir?

Şimdi düşününce hayatım boyu yüz çizgilerime, kalbime ve ruhuma sinen pek çok şeyi ondan öğrendiğimi anlıyorum. Belki benzerliğimizden doğan bir şey bu belki de onun sevdiğim yanlarını kendime alıp ruhuma katışımdan bilemiyorum. Ve anlıyorum ki; varlığıyla bana hayat veren bu adam bana gerçek anlamda bir ruh vermiş. Çünkü o ruhun içine kendi ruhundan sevgisini, koruyuculuğunu, dostluğunu ve bir yaprak beyaz sayfasını katmış. Ve benim babam olmuş. Baba kelimesini son zerresine kadar haketmiş.

Ve şimdi ona diyorum ki; Hayatımın en büyük şansısın. Çünkü, bana hem baba, hem dost, hem öğretmesin. İyi ki varsın iyi ki babamsın...