Hayatını bir kumara teslim etmişti!

Caddenin karlarla kaplandığı, beyaz ışıkların her yeri süslediği, yıllar önce tutkunun dorukta yaşandığı aşk ve o karşılaşma! Arabanın yanında ayakta duran kadın, girdaplarla bezenmiş hayatını bir kumara teslim etmişti. Olmayan şeyler, rüyalarında vuku buluyor, ensesinde bir rüzgar hissediyor, geri döndüğünde ise buğulu bir sokak, eski kaldırımlar ve koca bir boşluk görüyordu.

Yaşamın gerçekleri yoktur diyordu, her şey yalan, boşluk, onsuzluk, yokluk! Zamanın büyüsü, yalnızlıkla çöküşü getiriyor olmalı! İçimdeki sızı bana yıllar öncesinden emanet. Suskunluklar, ölümün gelişinden, keşkeler canını yakışından kaynaklı! Kayboluşun mevsimi, karların yağdığı, üşüdüğün, dününü düşündüğün mevsimdir!

Karların yağışı, beyaz ışıkların altında, hikayeyi baştan yazıyordu. Olmadı dedi içinden, her şey yolundaydı, sormadı diyordu, yalanı neden söyledim. Bittim, bitmemeyi diledim! Arabanın yanında, kocasını beklerken, ilerde bir gölge belirdi. Gözü tam seçemiyordu. Benziyordu birine! Eski yaşanmamış hatıralara, huzursuz gecelere, kıvrandıran saatlere! Sen dedi! Sensin. Uzaktaki senin varlığın. Yaklaşıyordu kadına, her yaklayışta, ürküyordu, heyecan kapladı içini. Kalbi atıyor, korkular çoğalıyor, yaşam gerçeklere yaklaşıyor ve o tarafa koşmak istiyordu! Çıldırmak üzereydi, kendini zor tutuyordu. Bir anda kocası geldi yaınına, irkildi korkuyla kadın!

Kocasına bakarken, yeniden gözleri onun yönüne kaydı! Kimse yoktu! Bir daha bir daha baktı, yoktu! Ne olduğunu anlamadı, gördüğünden emindi. Belki kocası gelince, kaşla göz arası ortadan kaybolmuştu. Belki de onu hiç görmemişti, Hayalleri onu yanıltmış ve sonsuz sıkıntısının bir belirtisi olmuştu. Olmadı dedi, geçmişim onsuzlukla dolu. Şu an mutluluktan uzak! Belki bir gün sen benle olursun, mutluluğun adı olursun!

selin428@yahoo.com.tr