Hayatınızın son döneminde olsanız ne yapardınız

"Yaşamın son dönemi" terimi, ister terminal yani son dönem bir hastalık, ister ani başlangıçlı (akut) veya süreğen (kronik) bir hastalık ya da doğrudan yaşlanma sonucunda olabilir. Kısaca ölümün haftalar veya aylar içinde beklendiği zaman dilimi olarak tanımlanabilir. Ne yazık ki, ne yapılırsa yapılsın, tıbbi girişimler, ameliyatlar bu dönemi daha fazla uzatamayacaklardır. Mehmet Ağar’ın 19 yaşındaki kızını düşünün, teknolojinin en ileri olduğu ABD de beyin tümörü nedeniyle üç defa ameliyat oldu, 9 ay yaşayabildi. Başka bir beyin tümörlü, CHP milletvekilimizin oğlu, ABD’den dünyaca ünlü Dr.Gazi Yaşargil hoca geldi. Ankara’da ameliyatı yaptı, ama sonuç yine aynı idi. Bazen insan ölüme bu şekilde çok yaklaşıyor.

Kanser hastalığı kötü bir hastalık. İnsan kanser olduğunu öğreniyor, adım adım sona yaklaştığını da görüyor. Bu halde de, bazıları yine de gülüp eğlenebiliyor. Çünkü başka yapacak bir şey yok. Elinden gelen sadece, hayatta kalan süresini sakin ve huzurlu geçirmek istiyor. Sevdikleri ile yakınları ile hayatın içinde kalarak, geleceği düşünmeden mutlu bir o kadar da umutlu yaşayabiliyor. Son günlerinde İsmail Cem, yazmakta olduğu kitabı bitirmeye çalışıyormuş. Bitirip bitirmeyeceğini bilmeden. Umut etmek sonun başlangıcı olabilir. Her şeyin bitiği yaşamın sona yaklaştığını düşündüğünüz anda ve yerde bile ümit etmek hayal kurmak ve destek almak hayatı yeniden başlatabilir.

Bir de kendimizi düşünelim, Allah göstermesin ama, hayal etmesi bile kötü, ilaç tedavisi ya da cerrahi tedaviyle iyileşemeyen artık yaşamının son dönemine gelmiş bir hasta olabilirdik. O zaman ne yapardık, eminim ki, o zaman herkese şefkatle yaklaşır, kimseyi kırmazdınız. Daha önce gitmediğiniz tatil yerlerine gitmek, okumadığınız kitapları okumak isterdiniz. Yani ne isterseniz onu yapardınız. Peki şimdi neden yapmıyoruz? Tüm bu iyilikleri yapmak için neden son dönemini beklemek zorunda mıyız?