Hayatla son pazarlık

Kirpiğin ucunda takılı kalan bir gözyaşı damlasındaydı hayat. Düşürmeden ve kurutmadan yerinde tutulmaya çalışılan tuzlu bir damla yaşta...
Ne gülmeyi ne ağlamayı tadında bıraktı. Gülmeler bir histeri nöbetinde, ağlamalar artık moda deyimle böğürmelere dönüşürken, bir gülümseme çok şey anlattı; anlayabilen gönüllere.
Uzaklardan bir nefesti bazen, o damlayı tutmak için gereken direnç. Ya da destekti ‘’ben buradayım’’ diyen bilinmez diyarlardaki, tanınmayan sevdanın; o en sadakatli hali.
Bir hayaldi, içine en büyüğünden ‘’umut’’un özenle yerleştirildiği... Ve özlemle kavuşma gününün beklendiği, beklediğinin ne olduğunu bilmediğini kendine itiraf edemeden hem de.
Bir huzur muydu adı, yoksa abartılı bir mutluluk sahnesi mi; artık uslanmış nefsine söz geçiremeden, arsızca istemelerdeydi hayat.
Hakkı vardı tabi, istemek ve umut etmek, beyindeki tek özgürlükse eğer, sınır koymadan istenemez miydi? Tabular yıkılıp tek tek, yerine bir kuşun kanadında hayat konamaz mıydı?
Her an düşme tehlikesi bile güzeldi belki de, yaşamadan öğrenen de yoktu ki!
Gözyaşı damlası kirpiğe takılı, öğrenilemez miydi?
Kurumadan ve akıp yok olmadan...
Sonu olmayan gitmelerde, başı önünde dönüşler yaşanmadan öğrenilemez miydi?
Kim demiş dönüşler muhteşem diye, her suskun dönüş bir yenilgi değil miydi, kanayan yüreğin derinliklerinde. Kurutulan ve akıtılan gözyaşları, yerine konulur muydu, o sessiz çağlayanların yankısı, yüreklerde çınlarken...
Afedersin hayat, anlayamadım dersini; karnem zayıflarla dolu... Bir üst sınıfa geçmeye de niyetim yok ya aslında hiç. Bıraksam burada her şeyi, kalemi kağıdı ve tüm öğrendiklerimi...Ve karşılığında alsam ‘’ben’’i yeniden...Ne dersin bu pazarlığa?
Sadece cezalarımı hatırlasam yeter bana. Nasılsa oradan temeline dönerim yeniden öğreneceklerimin. Sadece cezalarımı alayım yanıma. Nasılsa çektim hepsini, artık ceza borcum yok ki sana....
Yok değil mi?
Bitti değil mi?
Oynama artık, bırak o damlayı kirpiğimin ucunda!
Bırak ki, o damla bile yetsin bana...İnsan olduğumu hatırlamaya!