Hayatta nasıl hissediyorsak, öyle yaşayabilmeliyiz !

Net olmalıyız!

 

Bir kişinin acabası, korkaklığı kaç kişiyi bağlar? Kaç hayatı bağlar?

Aslında hepimiz birbirimize görünmez zincirlerle bağlıyız, birimizin yapacağı yanlış, vermekte geciktiği bir karar, korkaklıktan söylediği bir yalan, ya da susmak, nelere mani olmakta neleri yanlış yönlere çevirmekte bir bilsek...

Bir arada yaşayan, evliliği bitmiş ama çocuklar için bir arada duran çiftler örneğin...

Hayatlarını değiştirme korkusunu küçücük çocuğun üzerine yüklemiş olmuyorlar mı?

Bir çocuğun anne-babadan en temel alması gereken şey dürüstçe yaşamak değil midir?

İnsan önce kendi içinden geçirdiği gibi yaşayabilsin ki, çocuk da seçimlerini ona göre yapabilsin...

Dürüstlük, özgür düşünceyi de beraberinde getirir. Özgür düşünebilen bireyler yetiştirmek istemiyor muyuz?

Çocuklar mutsuz büyümesin diye, bir arada kalan bireyler, aslında onlara mutsuzluk öğretiyorsunuz, farkında değil misiniz?

Bir çocuk annesinin de babasının da mutlu olduğunu hissedebilecek empatidedir.

Düşündüğüm başka göründüğüm başka diye yaşarsak, ikilemlerde kalırız, yoruluruz, sıkışırız, baskılanırız.

Hem de tam kendi koyduğumuz çerçevenin içine...

Hayat bu içimizdeki direnişi göğüsleyemeyecek kadar  kısa...

Çocuk anlamayacak mı anne babasının mutsuz olduğunu, en yakınına yalan söylemek en doğal şey olmayacak mı onun için türlü gerekçelerle?

 

Nefes alırken tıkanıklık olmamalı hayatlarımızda ...Huzur olmalı, sakinlik olmalı, masumiyet, dürüstlük olmalı...

O zaman keyifli yaşamak, o zaman tam bir bütünüz, o zaman çalışabiliyoruz, üretebiliyoruz. İçimizdeki dişliler tıkır tıkır çalışıyor :) Müthiş bir uyum. Yüzümüz gülüyor, vicdan azabımız yok,etrafımızdaki insanlar mutlu...

 

Böyle düşünebiliyorken, bize armağan edilen bu yaşamı diğer türlü yaşamak niye?

Bize öğretilen doğrular, gerçekten de doğru değildir belki... Sorgulamanın, kendi doğrularımıza göre yaşamanın vakti gelmiştir belki de...