Hayvan sevgisi üzerine

Küçük bir hikayecik aklıma geldi, onu paylaşmak istedim şu an sizlerle. Devirlerden birinde bir sadrazam, hayvanları, hele köpekleri hiç sevmezmiş, sevmediği gibi, iradesi altında olan topraklarda ne kadar köpek varsa toplatarak vahşice katlederek topluca gömülmesi için drektiflerverirmiş.

Onun bu acımasızlığından tüm halk , korkunun da ötesinde sessizce sinermiş. Bir gün bu zat-ı muhterem bir rüya görmüş. Rüyasında tüm öldürttüğü köpekler bir sözcü seçerek onun huzuruna yollamış. Köpek dile gelerek konuşmaya başlamış.

Ey insanoğlu, bizden ne fenalık gördün ki bize bu katliamı yapmaktasın.

Seni yaradan ALLAH sana insan silüeti vermiş ama için hayvan kalmış.Vahşisin.

Seni yaradan ALLAH, bizi de yaratmamış mıdır ki sen bize zulmektesin.

Ne doyurursun, ne barındırırsın, ne başımızı şefkatle okşarsın, üstelik bizi işkence çektire çektire acımasızca öldürtüp durursun.

Şimdi yer değiştirmek zamanıdır.

O esnada sadrazam köpek kılığına girer ve köpekler kendi kimliğinde yer değiştirerek ellerinde sopalarla onu kovalamaya başlarlar.

Terler içinde uyanır sadrazam çok pişmanlık duyar bu yaptıklarından.

O günden sonra ahaliye emir verir ki; her kim evinde müsaitse bahçesinde köpek barındırırsa ona maaş bağlatır.

Hayvanları sevmek, onlara karşı katı acımasız ve de sadist olmamak gerekir.

Bizden sonraki nesillere örnek olmak açısından, insaniyet adına , dinimiz adına bunu bu şekilde yaşamamız gerekir.

SEVGİYLE KALIN.

Nilgün Çakıcı

9.nisan 2007/12.33