Hem öğrenciymişim, hem öğretmen.

Sabah erken doğan güneş öğretmenimdi…
Gece gökte parlayan aydı, öğretmen..

Baharda açan sümbül, öğretmenimdi..
Koklamaya doyamadığım nergizdi, öğretmen.

Aklımı başımdan alan gülün goncası öğretmenimdi…
Seherlerde ağlayan bülbüllerdi, öğretmen.

Başım sıkıştığında ne yapacağımı söyleyen babam öğretmenimdi...
Canım yanıp “ah anam” dediğimde bana sarılan annemdi, öğretmen.

Aşkı söyleyen şarkılar, içimi titreten besteler, ayrılıklar kavuşmalar öğretmenimdi,
Şiirler karalayan, yazan bozan, yırtıp atan, yeniden deneyen bendim öğretmen...

Varlığı canıma can katan, yokluğu canımı yakan sevdam öğretmenimdi,
Huzursuz günlerim, uykusuz gecelerim, ürperen tenimdi, öğretmen...

Yaklaşan bayram öğretmenimdi,
Başucuma koyarak yattığım, ayakkabılarım,
Ütüsünü bozmamaya çalıştığım elbisem,
Bağlamaya çalıştığım kravatım,
Bir türlü bastıramadığım heyecanımdı, öğretmen..

Okuma yazmayı, binlerce harfi öğreten öğretmenimdi…
Fiziği, müziği, evrenin sırlarını anlatanlardı öğretmen.

Öyle çok öğretmen varmış ki yaşamda, insan görmezmiş.
Meğer, "insan ne yapar, ne yaşar da" bir şey öğrenmezmiş…

Bir öğrenme ortamına doğmuşum, yaşantım bir okulmuş…
Gerçekte bu okulun hem öğrencisiymişim, hem de öğretmeni…

Öğretmem gereken o kadar çok şey varmış…
Öğrenmem gereken de bir o kadarmış...

Tam çok şey öğrendim, oldum artık diyecekken,
Meğer beni bekleyen bir öğretmen daha olacakmış...
......................... .....
..... herhalde vermek içindir son dersimi...
Bilirim, tattırarak öğretecek bana tanımadığım bir şeyi...