Hepimizin bir koruyucu meleği olmalı...

Hepimizin bir koruyucu meleği olmalı...

“Annem annem annem” diyordu melek kadın yüreğinden gelerek,
öperken yüzünü 17 yaşındaki felçli yatalak, bilinçsiz delikanlının…

Daha önce hiç tanımıyordu.
Tesadüfen hastanede görmüştü.
Değil kimi kimsesi, hatta adı bile yoktu.
Her şeye muhtaçtı… en çok da merhamete…

Ağzına şırıngayla su verilmese susuzluktan ölür,
Boğazına sıvı yiyecek akıtılmasa açlıktan ölür türden…
Bakılmasa, temizlenmese, yatış şekli değiştirilmese ne olur diye düşünmek bile sızlatır en katı vicdanları...
Vicdanı el vermedi onu çaresiz, onu aciz bırakmaya...
Sorumlu hissetti kendini insan olarak... o mübarek anne kalbiyle.

Sadece gözlerinin içine bakabiliyordu kendisine bakan kadının...
Ve anlaşılmayan bir sesle “anneye” benzer bir ses çıkarabiliyordu.
Melek Annenin ağzından “annem annem annem” sözlerinin dökülmesi gecikmiyordu cevap olarak.
Hem de severek okşayarak, öperek…
Allahım, merhametle taçlanan sevgi bu olmalı diye düşündüm

Hasta gencin nasıl bakıldığının kanıtıydı tertemiz pırıl pırıl görünüşü…
Yüce Tanrım ona bir melek göndermiş diye düşündüm…
Bundandır ona "Melek Anne" deyişim...

Kimseye vermem, kimseye bırakamam diyordu Melek Anne... ancak “öz annesi”nden başka…
Öyle ya böylesine bakıma muhtaç olan birine ancak anne kalbi olan, anne sevgisi taşıyan biri bakabilirdi.
Bıkmadan, usanmadan, tiksinmeden, yarın ne olacak diye korkmadan.
Hani sıkışınca, aciz kalınca, elimizden gelen tükenince Allah Kerim deriz ya…
Onun için korkmazlar anneler acil durumlarda, yarının ne getireceğinden...

Ellerinden öperim melek anne, o temiz kalbinden, insanlığından nasiplenmek en büyük dileğim.

Daha önce yazmıştım “güzellikler de hüzne dönüşüyor” diye…
Bananeciliğin, adamsendeciliğin, umursamazlığın, görmezden gelmenin, yok saymanın doğal davranış biçimine dönüştüğü günümüzde… bir ışık gibi parlıyorsun sen Melek Anne…
Gördüklerim ruhumda anlam kazandıkça, bir kere daha yaşadım “duyguların pik yapması, gözlerin sulusepken akmasını”..

Düşünmeden edemedim, “insandan merhameti çıkarırsan geriye düşünen hayvan kalır” diye…

İnsanlığın anıtını yap deseler, bu resmi model seçerdim...
İnsanlığın kitabını yaz deseler, bu öyküyü anlatırdım...
İnsanlığa diploma ver deseler, bu sınavdan geçirirdim...

Melek Anne… merhametin, hala mayamızda var olduğunu gösterdin bize…
Seninle onurlandık, seninle bir ayıbımızı örttük.
Bu yazıyı yazmayı görev bildim Melek Anne.
Umarım yılın annesi de seçilirsin...
Yaktığın insanlık ışığına benimde katkımın olmasını umarak...

Sayende insanlık sınıf atladı...
Sen de melek ol, Melek Anne...