Her geçen gün aranır mıymış?

Sabah uyanıp camdan baktım öylesine. Ne kadar aynı her şey. Ne kadar da dün bıraktığımız yerde. Oysa neler değişiyor yaşantılarımızda an be an. Neler yitip gidiyor…

Yerini dolduramadıklarımız, kendimizi avutmalarımız kalıyor geriye sadece.

Her an bir şeyler değişiyor ömrümüzde. Ama etrafta her şey yerli yerinde. Köşedeki kaldırımdan tutunda, az ileride yer alan çeşmeye varıncaya dek bu kadar aynı dün ile.

Bazen diyorum insan olmak dünyadaki en zor iş belki de.  Ne bir eşya kadar aynıyız, ne diğer canlılar kadar özgür. Acılarımızın tutsağıyız mesela. İçimizden atamadığımız yaşanmışlıkların esiri.

Unutmuyoruz olanı biteni. Bir tek uyku da ara veriyoruz içimizdeki sancılara, sonra devamı başlıyor uyanınca.

Dünyaya geliş nedenimizi arıyoruz aslında. Ne için burada olduğumuzu anlamaya çalışıyoruz. İstemediğimiz şeyler yaşıyoruz elimizde olmadan.

Zamana bırakıyoruz, yeniden başlamak için bir neden arıyoruz.

Bir amaca bağlanıyoruz çoğu kez. Daha sıkı tutunabilmek için bir amaca.

Kendimizi büyütüyoruz zorunlu olarak. Yaşadıkça öğreniyor, öğrendikçe yaş alıyoruz.

Şimdi dışarıda yağmur var. Bulutlar aynı geçen sene ki gibi gri. Yağmur yine aynı kararlılığıyla ıslatmakta.

Ya biz?

Biz aynı mıyız geçen onca aydan, zamandan sonra?

Neler biriktirdik mevsimler geçtikçe içimizde? En çok kimi özledik, neyi bekledik, neden gittik?

Kim bilir…

Düzen aynı düzen. Kişilerin yaşadıkları değişiyor sadece.

Ve her geçen gün aranırmış diyenler haklı çıkıyor kendince yine.