Her kusurumuzun arkasına, 'tüh unutmuşum!'

Doğum günüm bugün diyorsun sevgiline, hah pardon sevgilin sandığına, dünden hatırlattığın halde. Yanıt; ah ama hayatımda senin doğum gününden daha önemli şeyler var biliyor musun? Bilmiyorum, bilmek istemiyorum. O an duymadım. Sağır oldu kulaklarım.

İncinmedim, incitmedin, kimsin, onu bile hatırlamıyorum. Sildim silinenler üzerine. Neden insanlar unutur? Ben de unutuyorum? Neden unutkanım son zamanlarda?

Umursamaz mıyım, yoksa unutkanlık olan yeni hastalığın kucağına mı düşeceğim genç yaşta? O benden önce mi düşmüştü unutkanlığın kucağına ya da umursamazlığın kollarında mı sallanıyordu? Hala anlamıyorum anlayamıyorum anlaşılması gerekir mi bilmiyorum?

Sadece kırgınım, elimde kırık bir yürek kutlanmamış bir gün var. Üstelik özrü kabahatinden büyük olan bir gaf da günün promosyonu. Ertesi günse biten bir ilişkinin acısı. Bilmem ki, bilinmez ki sorumlusu kim ki, kim suçlu? Ortada bir suçlu mu var ya da suç? Herkes mi böyle, yoksa zaman mı sorumlusu?

Yazık kaybolan zamana. Kolay ulaşım arzuluyoruz, kolay yaşıyoruz. Hatta kolay yemekleri tercih ediyoruz sorumluluktan uzak tek başına... Yeni, yeni, yeni tüketilen her yeni şeyin ardında yeni bir tüketici oluyor bedenimiz. Ye, ye, ye şişiyor, şişiyor... Obezler gitgide her gün yemekten hamburgerleri.

Sadece yemekler mi, insanların başlarının etlerini de yiyoruz, yiyiyorlar, durmadan. Nerede mis kokan var, sıkın pis deodorantlarınızı. Nerede yeni filizlenen çiçek, koparın. Nerede saf bir kalp, kırın hatta nerede güzel bi çocuk, tüketin onun sevimliliğini, mıncıklayın hemen ağlatana kadar. Harcayın kredilerinizi kazanmadan...

Girdap gibisiniz, her dokunduğunuz nesneyi çekiyorsunuz kendiniz gibi yapıyorsunuz. Tecrübe adı altında kendinize benzetiyorsunuz saf beyinleri. "Biz de geçtik bu yollardan" derken bile bıyık altınızdaki gülücükleriniz bulandırıyor. Uzak dur sevgili, sen sadece kendin gibileri kır hoplat kalplerini alma ahını temiz yüreklerin çarpar.

Alimallah çekirge misali fazla zıplarsan, dön dur kendi ekseninde. Kör düşeceksin baksana önüne! Sonraki bakışın önün değil, aynalar olacak. İşte orada utanacaksın kendi suratından, filmin olacak harcanmış yılların, kayıp mutlulukların. Çizgilerini saymakla geçer geri kalan zamanın. Sayende biz de unutkan olduk. Her kusurumuzun arkasına "tüh unutmuşum" diye saklansak oh!.