Her şey dün gibi

Komşunun ışıkları yok bu gece

Belli ki perdelerini de çekmemiş

Bense karanlık odamdayım

Dinliyorum Sezen’den bir şarkı

Sokak lambası aydınlatıyor penceremi

Hava serin, hafif esen rüzgâr var

Dökülen bahçedeki ağacın son yaprakları

Radyodan bir müzik sesi geliyor

Sessizliği okşayan ağır nağmeleri

Götürüyor beni benden alıp uzaklara

Anılarımla dolduruyorum içimi

Sakladığım şiir defteri geliyor aklıma

Kitaplarımın arasından alıp

Karıştırıyorum sayfalarını

Sararmış sayfaları arasındaki

Kurumuş bir gül yaprağı

Belli ki oda kurumuş yalnızlıktan

Her şey dün gibi

Ya da dün bugün gibi

Geçmişin izleri var yüreğimde

Üzerime hasret çöküyor

Düşüncelere gömülüyorum

Komşunun lambası yanınca

Kendime geliyorum

Gece çok acımasız ve karanlık

Ne değişecek ki sabaha

Güneş ilk ışınlarıyla ısıtmadıkça beni

Gece çökmeden ilk teyyareye atlayıp

Yalnızlığın içindeki bu şehirden

Çok, çok uzaklara gitmeliyim

Belki de kaçmalıyım buralardan…

Yorgun Kalemim