Her şeye rağmen

Mayın tarlasında gibi dikilip kaldım

Adım atamadım

İçimde her yöne esen rüzgarlar

Duygularımı savuruyorlar

Unutulmuş bir saat gibiyim

Geri kalmışım

İleri gitmişim

Kimsenin umurunda değilim

Dalıp gittim

Kaybolup yittim

Ben ne zaman sevdim

Öldürüp öldürüp dirilttiler beni


“Normal ki böyle şeyler”

“Olur ki böyle”

“Ne var ki bunda” dedim

Yüzümün yarısı ile gülümsedim


Sabah yine attım denize oltamı

Birkaç yıldız

Biraz umut

Biraz ay parçası bekliyordum

Güneşli sabahlar

Mavi gözlü günler

İçimdeki çöle su

Yalnızlığıma kalabalık

Bekliyordum

Sadece dip dalgaları okşadı iğnelerimi

Misinam titredi

Bomboştu

Bomboştum


Motoru çalışmadı teknemin

Kaldım ortasında denizin

Çabalamak ya da bırakıvermek

Küreksiz, çaresiz

“Dur” dedim içime

“Dur”

Yüzümü rüzgara verdim

Düşünmek istedim

Düşünemedim


Koca kalın demir sürgüleri sürdüm

Yalnızlık ağlarını ördüm

Cellatların gözlerine baktım

Küçücük, yeşil bir umut filizi gördüm


Aslında biliyorum

Zorludur yaşamak

Her şeye rağmen

İyidir yeniden başlamak

Biliyorum

Tüm gücünü toplayıp binmelisin trene

İstasyonda beklemek yerine

Açmalısın kapıları

Karanlıkda olsa

Ya da el yordamıyla

Yürümelisin

Kafanı duvarlara vura vura

Yolunu unutmadan

Deneye yanıla