Her şeyin farkındayım

Daha anne karnında herşeyi hissetmeye başladığımızı ve hissettiklerimizden etkilendiğimizi televizyonlar bile iki güne bir yayınladığına göre bilmeyen kalmamıştır herhalde! Eğer böyleyse ya herşeye aklımızın ermeye başladığı yaşlara geldiğimizde neleri anlıyoruzdur bir düşünün. Buna rağmen ebeveynler yeterince dikkatli değil hala.

Hayatımda en çok şahit olduğum şey bağırışmalar, tartışmalar ve ne yazık ki son zamanlarda şiddet. Anne ve babalar akıllı ya çocuğu odasına gönderip tartışırlar çocuk duymaz ya. Aslında hep duyarız, kapıya kulağımızı dayarız, hem dinleriz hem ağlarız hıçkıra hıçkıra. O kadar kavganın içinde büyürüz. Herşey hafızalara kazınır ve yaşama yansımaya başlar. Ergenlik asice yada içe kapanık geçer gider.
Kalıntılarını sormayın. Mesela ben çok sinirli bir insan oldum. Hemen herşeye sinirleniyorum, sabırsızım. Bazen diyorum ki "abarttın iyice, kendine gel" ama kendimi geliştiremedim bu konuda. Bu durumu bir türlü aşamadım. Bu yüzden bugün çok korkuyorum ya benimde çocuğum olduğunda bende bağırıp çağırıp onu korkutursam, o da benim gibi olur mu? Ben bunlardan ders almama rağmen sabırlı olur muyum, anlayışlı iyi bir anne olur muyum? 'Ben yaşadım ama çocuğum yaşamasın'ı uygulayabilir miyim? Ben iyi bir evlat oldum aileme -bence- ama dahada iyi olabilirdim, her şey daha farklı olabilirdi.

Benim çocuğum benim gibi olmasın. Ne kötü bir cümle değil mi "benim çocuğum benim gibi olmasın?" Benim canım çok acıyor bunu yazarken bile.

Yaşayan kişi olmaya gerek yok, şahit olmak bile yetiyor, o yüzden lütfen çocuklarınızın yanında çok dikkali olun. "Dediğimi yap, yaptığımı yapma" demek yetmiyor.