Her şişenun dibinde... bir efkarım duriyi

12 Eylülün zifiri karanlığıydı.

Ateş böcekleri ışıldıyordu bir iki.

Yeni Türkü henüz seslendirmişti.

Bak iste yaklasiyor firtina

Bak yine yükseliyor dalgalar

Yollardan sonra yillardan sonra

Sarkilar söylüyor çocuklar…

Ahmet Kaya’nın konser ilanları Cumhuriyet Gazetesinde boy göstermeye başlamıştı minik minik.

Mülkiye’nin bahçesinde üç-beş genç ayaküstü sohbetlerde görülmeye başlanıyordu.

Dergi çıkarılacak…

Dernek kurulacak.

Solcuların tartışmaları ünlüdür.

Karşılıklı saygıyla başlar, heyecan baskın gelir, bir süre sonra sesler yükselir… müdahale eden olmazsa iş kavgaya varır…

O aşamada efendi, duygulu, bilgili, güleç bir zarif delikanlının ortalığı yatıştırışına tanık olmuştum…

Mezundu… Sınıfta kalmış arkadaşlarının ziyaretinde, bahçe muhabbetlerindeydi.

Aradan yıllar geçti.

Bir gün Afyon İkbal tesislerinde karşılaştık.

Muhabbet edemedik. Sevenleri etrafını çevirmiş hatıra fotoğrafı çektirme izdihamına hapsetmişlerdi…

Tayfun Talipoğlu…

Hep yufka yürekli… hep duygulu.

O zarif yürek 55 yıldan fazla taşıyamamıştı kendisini.

Hakka yürüdü.

Bugün toprağa emanet ettik.

TRT Müzik’de Zeynep Başkan…

“… Her şişenun dibunde,

Bir efkarım duriyi…”

Dedi, yüreğim sızladı.

…

Işıklar içinde yat “bam teli”… Sen yoksan perdeler mahzun!

Kenan IŞIK