Herhangi bir Eylül akşamıydı

Yine bir Eylül akşamı gün batımında

Turuncu eteklerini savurarak öyle umarsızca

Bir hayal yangını gibi dingin sulara

Kızılca kıyamet bir güneş ufka dalıyordu…

Yalnızlık tükürmüş bulutları selamlayarak

Ayrılıkları gömerken biz bir bir sevdaya

Ellerimiz şiire bulaşmış

Parmak uçlarımızdan akıyordu

Gölgesi kırık bir ikindi saatinde

Kırılgan bir fayın üstünde

Teşbihlere bulanmış

Cinaslı kelimeler dans ediyordu…

***

Deniz, kokusunu salıp güneşe

Koynuna almak için sabırsızlanıyordu

Nazlanıyordu güneş yandıkça yanarak

Özlemle kavrulup vuslata hazırlanarak

Utançtan mı bilmem ağırdan alıyordu

***

Melankolik irtifa kayıplarında

Yapraklarını koparıp hüzün çiçeklerinin

Işık selinde bir katre olmak istedim

Elinden tutup bir ışın demetinin

O kor alevde yanayım dedim…

***

Kaç Eylül geçmişti gidenlerin ardından

Kaç Eylül demlendi geçmiş zamandan

Yanlış zaman türküleri tenimi dağladı

İzmarit kokulu bir akşamdı

Alacaklı bir hayatın

Sağlamasını yaptığım bir zamanıydı…

Şükran Okyay