Herkesin bir derdi var durur içerisinde…

Durup dururken kimi zaman söylenirim kendi kendime...

Kimi zaman gözlerimi kocaman açıp bakarım… Kimi zaman her sese ayrı ayrı odaklanırım. Merakla ve heyecanla irkilirim; gördüğüm ya da duyduğuma! Konuşmuşluğum çok olmuştur rengârenk çiçeklerle! Çeşmelerin karşısına geçip akan suyuna dertlendiğim de olmuştur. Uçan kuşa, benden özlediğime haber götürmesi için yakardığım da olmuştur. Caddelerde, kaldırımlarda uzun adımlarla bir yere yetişircesine koşar adım yürümüşlüğüm de…

Kimi zaman, bir şarkı ya da şiirde gözüme ilişen bir dize ya da bir renk beni heyecanlandırır. Hele şarkıların sözleri ve ritmik melodileri. Onları yazanların, seslendirenlerin duygu sarmalına giriveririm. Ortak olurum özlemlerine, sevdalarına, feryatlarına, figanlarına…

 Son zamanlarda dilime en çok dolanan dize, “herkesin bir derdi var durur içerisin de”’dir. Hoş, “Masum değiliz hiç birimiz” ya da “Şikayetim var cümle yasaktan” nı da severim ama “herkesin bir derdi var durur içerisinde” durum diğerlerinden farklıdır. İnsan kendini hatırlatmaktadır hem yalnız söyleyenin değil aslında herkesin durumunu da özetlemektedir. Öyle ya, dertsiz olan cansızdır. Canı olanın derdi vardır. İnsanın, çiçeğin, böceğin de vardır derdi. Kısa ömürlü rengârenk Kelebeğin, gönüllere köprü renkli güllerin derdi yok mu?

Her birimizin görünen kadar görünmeyen yanlarımızın olduğunu hatırlatır.

Kimi zaman, ahhh şu yalanlar, aldanışlar, aldatışlar da olamasa diye düşünürüm.

Depremi yaşayanlar bilir. O anın insanda yarattığı duyguyu...  İşte kimi zaman gördüklerim, duyduklarım karşısında öyle oluveririm. Deprem anı duygusu…

“Herkesin bir derdi var durur içerisinde”

Dedim ya!.. kimi zaman düşünürüm. İşte şimdi öyle bir zaman…

Hasan Dede

02.01.2013