Şizofren Aşık

"Tedavisi mümkün görülmeyen Şizofren bir aşktı bizimkisi. Hangi doktora gittiysek ayrılık yazdı reçetemize ve ekledi:

- Her gün düzenli olarak ölünecek..."  "?

Tanıdık bir cümle, bir dokunuş; ya da sadece bir damla kaçıp giden gözden. Hep kendi şiirlerim mi olacak dudaklarımdan dökülen? Ağlar mı heyhat delikanlı adam, hem de kaçmak varken? Yoo ben oynamıyorum bu oyunu... Artık mızıkçılık vakti... Avazım çıktığı kadar bağırıyorum şimdi, sessizce ve şekilsizce; karanlığa sinmiş mutfak perdesi vardır ya hani, saklar bin bir koku çeşidini, işte sadece o kadarım belki; ama ses verdim bir kere, duymasanız bile... Seviyorum seni!..

'Seviyorum seni' dedi deli, kızın elinden tutmuş, hem de; kız daha ağzında gevelediği simidin susamlarını dişlerinden silmeye çalışırken."Deli mi ne?" dedi kız utanarak içinden, hoşuna gitmişti ya, belli ettiğini düşünerek daha da utanmıştı şimdi Deli'den. Neden dedi kız gözlerine bakıp, neden Deli ? Neden söyledin bunu şimdi? O tatlı, sıradan, samimi, utanan kız değildi soran; masalalardaki kötü kalpli kraliçeydi besbelli. Çatılan gözleri, avcundan çekilen eller izledi ve sonunda kan kırmızı dudaklar bir kez daha açıldı; o malum hançer cümle gelirverdi. Kız: "Biz arkadaşız" dedi. Susam! Bir tane kalmış sağ üst azı dişinde diyecekti ki Deli, vazgeçti. Elmadan bir ısırık alıp uyuyan güzel oluverdi Deli. Daldı martılara bakarken; kızın elindeki simidin son lokmasını düşündü." Yemeyeceksen denize at, martılar üşüşür zaten" dedi; dedi ve kalkıp gitti. Martılar o minik simidin son lokmasına saldırıken insan misali.

Ne o?

Martılar kavga ediyor galiba.

Bir parça ekmek, minik bir balık uğruna.

İnsanların da öyle ülkem!

Ne seni doyurdular,

Ne de kendilerini.

Üzeri çizilmiş,

Çalmayan aşklar gibi.

Dedim ya tanıdık bir cümle, bir dokunuş ya da sadece yaş... Hep kendi şiirlerim olacak söz ; dökülen dudaklarımdan. Hep şiirlerim olacak... İmbat misali zülfiyare dokunan.