Herşey birdenbire oldu...

Bir silgi olabilmeyi isterdim. Yahut sihirli bir kalem. Ve silip yeniden yazmak isterdim geçmişimi, geleceğimi, bitip tükenmişliğimi. Bazı bir cümle olmak isterdim aşığın dudağından akan, Bazıysa bir nokta; Güzel bir cümlenin sonuna konan.Bir damla gözyaşı olabilmeyi isterdim bazen.Tatlı bir hüznün arkasından damlamayı ; sonra bulut olup, yağmur olup umut diye akmayı isterdim çorak topraklara. Ardından başka bir şehirde, bir başka gözde başka bir hüznü süslemek isterdim sessiz sessiz. Aslında bir nota olmak isterdim müziğin en titrek nağmesinde hayat bulan... Sevmek isterdim ben. Ama "sevmek" gibi sevmek, sevebilmek, sevilebilmek. Umut da isterdim azıcık. Azıcık umut.

Ama biliyorsun işte kadim dostum keşkeler ile bitip gitmekte hayat.İnan çok isterdim o günü hiç yaşamamayı; yada o gün ölebilmeyi çok isterdim.Zor dostum zor.Yalnızlık inan çok zor.İnsan kaybetmeden anlamıyor dostluğun, sevginin değerini.Gerçi yitip gidene de sevgili denmez ya neyse...
Biz anlayamamışız hayatı, yaşamayı.Kazık kakmışçasına dünyaya her günü güle oynaya geçirmişiz hiç şükretmeden.Herk akşam ertesi sabahın planını yapmışız beynimizde.Yapmışız yapmasına ama ertesi sabah olur mu ? Diye sormamış kendimize hiç...

O günden sonra benim hiç sabahım olmadı.Gün ışığı hiç dolmadı gözlerime, kalbime.Sanki bütün aydınlığımı bir sandığa saklayıp en dipsiz kuyulara attılar benim.

Son sabaha uyandığımda içimde tarifsiz bir acı.O acı bu acı.Sonsuz yerini çoktan almıştı gönlümdeki.Hazırlandım, işe gittim.Son makalemi son sevgilerimle yazıp son kez baskıya vermiştim.Anneciğim aradı, Aşama gezmek var ya, "Tamam Anne Erken Geleceğim" Dedim.Son kez bindim son arabama.Bir anne-babanın biricik oğluydum.Onun içindir pek el üstünde tutarlardı beni.İşte son ana yemeğiydi bu yediğim.Hazırlandık, yola çıktık.Para çekmek üzere bankaya yanaştığımda oldu olan.Birden her şey bembeyaz oldu.Sonraysa kara, kapkara...Bir ara gözlerimi açtım, şöyle bir etrafa baktım.Hastanedeyim."Ne oldu?" diye sordum hemşireye.Kaza geçirdiğimizi söyledi.Anam babam nerede dedim? Cevap vermedi...Kendimden şüphelendim.Acaba pek bir alçak sesle mi söyledim?.

Şöyle bir doğrulayım dedim ; Aman Allahım ben ne ettim? Bacaklarım yerinde değil!!...Yorganı başıma çekip içten içe ağlayayım dedim - bayılmışım...
O kahrolası bombanın patlamasından bu yana tam 4 yıl geçti.Zaman her şeyin ilacıdır derler ya, işte o yalan...Artık sakat bir adamım ben.Bir et yığını; Anasız, babasız...Tüm baki bildiklerim birer birer yitip gittiler.Giden her umut sevgi kırıntıları düşürdü yüreğimden...Önce Anam Sonra Atam.Yar bildiğim yarim de yitip gitti.Seviyorum dediydi ya.Evlendi.O şimdi üç çocuk annesi bir hanımefendi.Bense bacaksız bir yaratığım.Elimden ne gelir ki ? Dağı sevdim taşı sevdim olmadı.Her hikaye mutlu son ile bitecek değil ya.Benimki de böyle bitti.Acizliğim Ölürken bile karşımda duruyor.Doğru dürüst ölmeyi bile beceremiyorum.Kaldırıp da asamadım ki kendimi...

Merak etme.Mürekkebini doldurdum-tamam.Sonsuz bir uykuya dalacağım şimdi.Ve öleceğim.En sonunda adam gibi öleceğim.İsterim ki bedenim hep buharlaşsın.Tekrar toprak olayım, tıpkı dünyaya geldiğim gibi.Sonra su olayım.Ve dilerim ki yağmur olayım.Başka Bir İlkbaharda...Ve sevdiğim herkese, her şeye tek tek yapayım.anamın üstüne, babamın üstüne yarimin üstüne.Aaah yarimin üstüne.Ve dilerim ki kadim dostum, artık sen de mutlu olasın.Bir kez olsun mutlu şeyler yazasın beyaz dünyaya.Elveda dostum.Elveda...