Övgüler ve Sövgülerimizde Kendimiz miyiz?

Övgülerimiz de sövgülerimiz de niteliksiz!

Boş tenekeyiz de arşa çıkar sesimiz!

Malumlarımızda öyle bir cehalet var ki bildiğimizin içindeki bilmediklerimiz çakıl taşının yanında koca bir dağ olur.

Malumlarımızdan o kadar eminiz ki yeni bir öğretiye tahammül edemiyor, hemen posta koyup “malumu ilân” yaftasını yapıştırıyoruz.

İnandıklarımız ve inanmadıklarımızda kolaycılığı seçtik hep... Doğrunun değil, çıkarımızın yılmaz savunucusuyuz!

En büyük din havarisi olurken mangalda kül bırakmadık; ama dini, gerçek manada ne öğrendik ne de inançları yaşadık ömrümüzce… Her şey işimize geldiği kadar!

Yobazların, ham ve kaba softaların iradesine zincirledik şahsiyetimizi.

Allah’ı değil, kaba softaları tanımak yetti bize…

Allah’a değil, yobaza kul olmayı tercih edip dünyada dinden nemalanma peşine düştük.

İşimize geldiği kadar peşinden koştuk birilerinin… İşimize gelen de küçük çıkarlardan öteye gidemedi, hiçbir zaman.

Nazım Hikmet’i okumadık, niye okumadığımızı bilmeden.

Sövdüklerimizin kaçının yüreğini tanıdı yüreğimiz. Birileri sövdü diye sövdük biz de!

Necip Fazıl’ı okumadık, niye okumadığımızı bilmeden.

Tahammül edemedik hiç, birilerinden gördüğümüz kadarıyla, kulağımıza fısıldandığı kadar…

Veya okuduk, okuduklarımızı satmak için sadece…

Yaşamayı tercih etmedik hiç!

En fanatik savunucusu olduklarımızın çilesine değil, etiketine sarıldık.

Alnımızda en parlak etiketlerle gezdik yıllarca, kalbimiz ve beynimizin defosundan bihaber!

İşimize geldiği kadar!

demokrat,

dindar,

vatanperver,

şucu bucu olduk!

BELEŞÇİYİZ VESSELAM!

Masum değiliz hiçbirimiz!

“Ateşe kartpostaldan bakıp” ateşi anladığımızı, yaşadığımızı sandık!

Kendimizi ârif sandığımız her konuda cahil olduğumuzu görmeliyiz.

Ezberleri bozmalıyız!

Genellemelerden uzaklaşmalıyız!

Malumlarımızı sorgulamalıyız!

En büyük cahil, bilmediğini bilmeyendir.

Ya da bildiğini sananlar!

Ya bildiğinin tellallığını yapıp da yaşamayanlar!?...