Hiç!

Yunus Emre misali, ’’ Bir ben vardır bende, benden içeri. ’’ Bu ben, ben değilim.

Bir çingene olmak istiyorum şimdilerde... Yersiz yurtsuz, tabansız ve tavansız... Tabanım toprak, tavanım gökyüzü olsun! Olsun da nasıl olursa olsun. İster sıcacık, yemyeşil topracık, papatyacık, gelincik olsun tabanım. İster buz gibi, ıslacık, çıplacık bir dağ başı... İster çılgın, beyaz yumacıklarla dolu neşeli bir mavi olsun tavanım. İster kızgın yüzüyle bakıp duran lacivert bir gök. Veya devce, delice ağaçlarla örülü bir sonsuz yeşillik.

Bir çingene olmak istiyorum şimdilerde... Yersiz yurtsuz, sınırsız, tabansız ve tavansız... Tabanım toprak, tavanım gökyüzü olsun! Ait olduğum bir yer yok. Bir ülke yok. Hiçbir şey yok. Var da yok. Ait değilim hiç bir yere. Aitim de değilim. Nankör müyüm? Belki. Belki hiç değilim. Belki de Hiç’im.

Dünya denilen gezegene düştüğüm günden beri ait değilim. Hiçbir yere. Hiç kimseye. Bedenim aitti. Ruhum değildi. Herkes inandı. Ben de inandım. Herkes sandı. Ben de sandım. Herkes sahiplendi. Öyle sandım. Ait değildim. Değildim. Hep misafirdim. Mülteciydim. Hiç kimseydim. Hiç’tim.

Teslimiyet bu belki de. Dünyaya gelindiği gibi yaşamak. Hiçbir şeysiz. Hiç kimsesiz. Bir Hiç olarak. Yalnızca bir beden ve bir ruh. O kadar. Tanrı’nın ülkesinde. Sadece Tanrı’ya ait olmak. Nefes almak. Vermek. Derin derin almak. Ve vermek. Derin derin yaşamak. Bunun dışında bir düşüncesi olmamak.

Kalkıp gitsem Hiç ayının bir Hiç gününde ait hissettiğim yerlere. Sınırsız topraklara. Hiç’ler ülkesine. Benim adım Hiç, desem. Hiç’im ben, desem. Alırlar mı ki?

Çalsam sınırsız, tavansız ülkelerin olmayan kapılarını. Mülteci kabul eder misiniz, desem? Tanırlar mı ki?

Sırtımda bir derviş hırkası , ayağımda bir çarık. Hiçbir şeye sahip olmadan. Ait olmadan. Çalsam tavansız ülkelerin olmayan kapılarını. Öylece beklesem. Açarlar mı ki? ‘’ Bir ben vardır bende, benden içeri. ’’ desem. İçimdeki beni. Sadece beni. Hiç’i. Alırlar mı ki?