Hiç bir çocuğu anladınız mı?

Hayat ne kadar güzel döner etrafımızda yada dönem dönem çelişkili sancılarıyla sarar her yanımızı ve isyan ederiz veya sevinçlerden sevinç beğeniriz... Oysa ne kadar da uzağızdır herşeyden ve ne kadar habersiz... Çektiklerimizi ya da yaşadıklarımızı ne büyük çileler emekler yada edinim ve yahut tecrübeler olarak görürüz... hele zaman ilerleyipte birer anne baba olduktan sonraki durumumuz ise tam dillere destandır... Önce çocuğumuzu daha bebekliğinden başlayarak bir kalıbın içine oturturuz ve zaman geçtikçe de bize benzemesini benzedikçede bunun bizi nasıl gururlandırdığını görürüz...

Bir dünya vardır elimizde bizden başka ve kendisi olması gereken ve biz bundan aslında varlığıyla dibimizde haykıra haykıra dursada habersizizdir.Ya da haberdar olmak işimize gelmez... Sözün özü yeni ve tertemiz bir dünyayıda kendi kirli ve karanlık dünyalarımızın içine attıkça bundan haz duyar ve neşe saçarız... duyarsızlığımız milletçe sanki gensel bir hata gibi döner dolaşır ve sonunda çocuklarımızada sirayet eder...

Halbuki onlar da bir dönem sonra sorgulamaya başlarlar bunu... ancak üzerlerindeki o vurdumduymaz aile ve toplum baskısı hali onlarıda kayıtsız kılar bir süre sonra ve duyarlılıklarını kaybediverirler... sonra bir bakarsınız ki etrafınızı saran bir körler ve sağırlar toplumu oluşmuş... kimse kimseyi duymuyor ancak herkes alabildiğine ve avazı çıktığı kadar bağırmakta... haykırdıklarında duymadıklarımız bir süre sonra biz olupta bizi duymamaya başlayıp sağırlaştıklarında da şikayetlere başlarız...

kimi kime şikayet ediyoruz?! duymak istediklerini duyan ve duymak istemediklerinden sürekli uzak kalan insanlar güruhunu ellerimizle oluşturduktan sonra bir yerde toplanmış sağırların birbirine seslerini duyurmak için megafona yırtınmalarına benzer olur halimiz ama nafile...

hep bir çocuk gelir gözlerimin önüne tam hayata başlarken kimsenin soluk alıp verişlerini umursamadığı...bütün insanlığın arasında alemi yakan haykırışlarına karşın yalnız kalan sağırlaşan bir dünyanın çocuğudur o... kimse gözlerinde ki o minicik buğuyu görmez..kimseler minicik ruhunun içinde dışarıya çıksa dünyayı kasıp kavurabilecek şiddetteki o kasırgayı hissetmez..o sadece resimlerde gözündeki tek bir damla yaşın hüzünlü çocuğudur...yada babasının kucağında bir hain kurşunla babasıyla birlikte bir kirlenmiş aşağılık savaşın unutulmaz fotoğrafıdır...kimse görmez kimse bilmez kimse duymaz kimse anlamaz onu...

Peki ya siz!!!... Siz hiç bir çocuğu anlayabildiniz mi?