HİÇLİK

Geçmiş yaza rağmen, kırlangıçlar ötüşüyor coşkulu bir sakinlik içinde. Akşam ha oldu ha olacak kıvamında yumuşak bir esinlikte. Susuzluğum, susuzluk ötesinde, kurumuş dudaklarımda türkü kıvamında bir nağme. Yüreğim sakin, herkesi her şeyi sevecek kadar hem de diyeceğim oynamıyor dilim. Sevdiklerimle sevmediklerim her zaman ayrı kefelerde koruyacaklar yerlerini. Tahta sedirin üzerindeyim, üzerimde de üzüm salkımları kurum kurum salınıyorlar. Bir doluluk bir canlılık hissediyorum, kıpırdamıyor tek bir hücrem, öyle bir doluluk ki taşkınlıklara bile suskunlukla bakıyor gözlerim. Alabildiğine bulut kümeleri, yorgunluktan değil kaybolmuşluk hissinin güveninden bir şeylere benzetme oyunu oynamıyorum bulutlarla. Neye benzemek istiyorlarsa benzeyebilirler bu yoğunlukta. Sadece seyrederim.

Kaybolmuşluk içinde doluluğum yavaşça sönüyor benim iznimle. İnanılmaz bir hiçlik hissediyorum beni hafifleten. Bütün korkularımı-kırgınlıklarımı-yitiklerimi rengi mora dönmüş bir kadavra gibi görüyorum, illa ziftini-zehrini akıtmak isteyen deliğe bir parça pamuk tıkıyorum sadece benim gördüğüm resimde, aynı duymak istemediklerime kulağımı tıkamak istediğim gibi. Bütün sahip olduklarımı ellerimle uzaklaştırıyorum belki bu hiçliği bozar diye. Kulaklarım-burnum-gözlerim-ellerim hepsi yerli yerinde ama sıfırlanmışlar sanki bu bucaksız derinlik karşısında. Hiç. Güzel bir kelime. Hem var hem yok, hem dolu hem boş, hem koskocaman hem küçücük,… Sonsuzluk içinde bir hiç kadar varlığım, hiçe dönüyor tüm hislerim, hafifliyor, hafifledikçe rahatlıyor bedenim. Her şeyden herkesten uzakta ben, akşam ve kırlangıçlar var evrende. Birileri de aynı benim gibi seyrediyor mudur beni, benim görmediğim bir yerlerden acaba? Umurumda bile değil ben görmedikten sonra.

Hiçlik içinde hiçliklerden oluşmuşum bu zaman diliminde. Öylesine keyifli olmaktan öte, öylesine kendimden hoşnut sınırlarını geçmiş, öylesine öyle bir şeyim ki ne olduğumu bile anlayamıyorum bu hafiflikle. Ölüm elini uzatsa iteklemeyecek kadar da rızalı bir kabulleniş getiriyor beraberinde. Kaderin yazdığı kadar yaşadıklarım-zamanım. Ne ötesi ne berisi yok şu anda. Sadece an var bana ait, soluksuz tüm soluklarımı bırakıyorum sonuna kadar soluğumu kesmesinler diye. Bu da bir süreç kıymetini bilmek lazım diye dolduruyorum ciğerlerimle karnımı akşamın esintisiyle. Şimdi bitince uğraşırım beynimi kemiren sorularımla ama şu an sadece benden ibaret, bense hiçim, hiçlikler içinde…