Hikayesi olmalı insanın...

Hikayesi olmalı insanın...

Sarıp sarmalayıp öpüp okşadığı, koklayıp iliklerine kadar hissettiği can parçalarına, belki soğuk kış gecelerinde bir sobanın yanı başında, belki yaz gecelerinin kısacık mesafelerinde dizlerine yatırıp saçlarını okşarken anlatacağı...

Dizlerinin dibinde toplanıp, hayranlıkla izleyerek dinlemek o bal dudaklardan dökülen sözcükleri. Saçlarını okşamalı sabun kokan elleriyle deden. Hep yakınına, en yakınında olmalısın onun, en çok seni okşasın diye. Belkide uyuyakalmalısın anlattığı o hikayenin en can alıcı yerinde. Arada özlü sözler de sıkıştırıvermeli içine öykünün, hani kıssadan hisse niyetiyle. Kulaklarına küpe olmalı, kılavuz edinmelisin o sözcükleri.

Nesileden nesile aktarılmalı, sözcüklerin arasına sıkıştırılmış öykülerde hayat. Dedem anlatırdı diye başlamalısın sende söze anlattığın bir öyküye örnek olarak.

Dizlerinin dibinde toparlamalısın onları. Saçlarını okşamalısın sevgiyle. Bal damlamalı dudaklarından...Nesilden nesile aktarmalısın sende, sözcüklerin içlerine sevgi fidanlarını aşılayarak.

Hikayesi olmalı insanın...

Ve!

Ailesi olmalı hikayenin başkahramanları olarak...

N.ÖRS

Bilecik 2013