Hoop evdesin!

Şu, şu durakta inebilir miyim? N'oldu?! Gözüm kararıyor, düştüm, düşeceğim.....Müsait olan biri yer verebilir mi? Böyle oturabllir. Yok yok, ben inmeliyim, boğuluyorum, çok kalabalık, inmeliyim, lütfen....Tamam ama, inince....Oturur biraz dinlenirim, temiz hava alırım, iyi olurum iyi, umarım...

Yol uzun, çok uzun, git git bitmez. Trafik tıkalı, gıdım gıdım yol alıyoruz. İnsanlar hücum etmiş. Taşıtlarda kıpırdanacak yer kalmamış. Sıcak. Ölüyor insan...

Oh be, sonunda inebildim. Şöyle bir oturayım taşa. Belki taştan biraz serinlik...Su, su içmeliyim, suuu...

Hey kedi kardeş, senin suyundan biraz içebilir miyim? Temiz mi suyun? Yağmur suyu mu? İyi, temizdir o zaman. Sen zaten temiz bir hayvansın; su su suuuuu'....

Şimdi kendime geldim. Kendime geldim gelmesine, tamam, lakin bu yol nasıl gidilecek, taşıtlar ağzına kadar dolu, sıcak yerinde, bende derman yok? Yürüsem mi acep? Halin yok, nasıl onca yolu yürüyebilirsin? Bir çare bulmalı, bulmalı, bulmalı...

İyi bir insan çıksa, beni arabasına alsa, eve kadar bıraksa....

Sahilden, kıyıdan kıyıdan yavaş yavaş yürüsem....Sabah evde olursun artık! Merak ederler değil mi? Arasam, gelip alsalar beni buradan. İyi iyi, masrafı katla, sanki çok paranız varmış gibi. Ama ben eve gitmek zorundayım, bunun yarını var, sonra daha yarını var, var oğlu var; galiba bu şehirde bana yer yok!

Bir daha dene, belki bu sefer atlatırsın, sapasağlam eve varırsın. Bence kapat gözlerini, düşün denizi, hafif dalgalı maviliği, içine çek o kokuyu, hooop, evdesin, nasıl?

Ş.Y.