Hoşçakal deme bana!

Bütün aşk şarkıları bizim içindi sanki.. sabahları güneş seninle doğuyor, günbatımının ancak seninle oluyordu bir anlamı.. Hayat sendin benim için.. Gözlerime bakıp ‘benimsin’ demen dünyanın en güzel duygularını hissettiriyordu bana.

Gündüzleri gönlümde, geceleri seyrimde…

Derkennnnn…..

Bitti işte her şey her güzel şey gibi.. Sonu olmadığını bile bile başladığımız bu sevdanın sevda kısmı bitiverdi işte.. Harika bir gonca gülün tüm yaprakları dökülmüş, sapı ve dikenleri kalmıştı bana artık. Bu güzelim sevdayı tekrar yeşertmek için verilen uğraşlar da sonuç vermeyince, yapılması gereken acı konuşma geldi çattı işte..

Önce duygusal, geçmiş günlerin hatırına edilen, hüzünlü aşk sözleri.. Verilen unutmayacağım sözleri.. Sonra karşılıklı suçlamalar derken yargılamalar.. Gitgide unutulan güzel günler ve kaybetmenin verdiği öfke ile saldırganlaşmalar…

Bu muymuş yani, gündüz gönlümde, gece seyrimde olan adam? Bu muymuş saatlerin nasıl yanında geçtiğini anlamadığım, yere göğe sığdıramadığım sevdiğim? İçtiği bir karışım sonucu canavara dönüşen bir film kahramanı var sanki karşımda.. Kaybetmemek için yapıyorsa bunları hiç de doğru seçim olmadı..

Yanında sabahlar olmasın diye uyumayan ben, bu sahnenin bitmesi ve gitmesi için dua eder buldum kendimi..

Öfkesi yavaş yavaş yerini, hüzne ve elinden oyuncağı alınmış çocuk ifadesine bırakmaya başlamış olsa da, biraz önce duyduğum hakaret ve suçlamaların etkisiyle hiç de hoşgörüyle bakamadım ona. Hiç kıpırdamıyor ama benden kilometrelerce uzağa gidiyordu hiç durmadan.. Artık onu ne duyuyor ne de hissediyordum. Sadece kulaklarımda haksız yere suçlanmalarım ve yargılanmalarım vardı.. Bitmişti işte.. Hem de hiç hak etmediği biçimde..

Ayağa kalktım hala konuşuyor, umutsuzluğuna bir kapı aralanmasını bekliyordu.. Duydum ama hiç anlamadım söylediklerini.. Kısa bir sessizlikten sonra ‘hoşça kal’ dediğini duydum.. Böyle saçma bir ayrılıktan sonra nasıl kalacağımdan ona neydi ki.. Avazım çıktığı kadar SANA NE NASIL İSTERSEM ÖYLE KALIRIM demek geldi.. Demedim..

Başımı kaldırım.. Gözlerim dolmuştu, ama ayrılıktan değil.. Yaşadığımız onca güzel şeyi birkaç kelimeyle hiçe saymasından, öfkeyi her şeyin üzerine çıkarmasından..

Hoşça kal dememi bekliyordu biliyorum.. Hoş ya da kötü, bundan sonra nasıl kalacağı hiç umurumda değildi..

‘Nasıl istersen öyle kal’ ‘Hatta kalma!!!’