Hüzün ve kırbaç

İkisi de doğa yasalarına göre varlığını sürdürdüğüne göre aynı bedenin belli prensipleri olması gibi ruhunda belli prensipleri olmak zorunda.

Bu önermeyi rahatlıkla ilişkiler için de söyleyebiliriz.

Örnek olarak bilimsel bir dilden uzak bir üslupla en temel iki prensibi yazalım:

1. Saklan ki bulunasın
2. Kaç ki kovalanasın

Bu iki prensibi değerlendirmeye alan her kişi, kendi deneyimlerinde izlerini bulmakta da zorlanmayacaktır.

Belli kuralları olan bir oyunda rolümüzü fazla ciddiye alan oyunculara benziyoruz. Zeki insanların bir zaman sonra insanlara gülmeye, dolayısıyla mizah yapmaya başlaması bundandır. Zeka daima gülümser insanlar karşısında.

Hayatımız uyaranlara cevap vermekle geçiyor. İçgüdülerin ve sezgilerin uşağı olmuşuz, benliğimizin... Ne var ki birçok kişi memnun bu durumdan, "ne yapayım ben böyleyim" diyen şarkılar dinliyor ve kendi haline kederleniyor; yaşadığını hissetmesinin tek yolu bu.

Sevgi, kendini tamamlamış benliğin bir taşması, kendini yansıtması, paylaşmasıdır. İki enkazın yıkılmamak için birbirine yaslanmasının adı sevgi değildir.

Ben de mi "hüzünlü insan" rolüne bürünsem diyorum. Birçokları çok başarılı bu konuda. Öyle ki kendi zayıflıklarını, acizliklerini bu görünüm altında "asaletle"(!) taşıyabiliyorlar. İşin içine biraz da masumiyet katıyorlar. Güzel bir karışım, özellikle göz boyamada etkili.

Özellikle kadınların bu hüzün modelini başarıyla yaşadıkları ve hayatlarını içgüdülerinin ve sezgilerinin edilgenliğinde geçirdikleri her iki cins tarafından da deneyimleniyor. Hüzünlerine kaynaklık eden eksikliklerini tamamlayabilecekleri birini bulduklarını sandıkları an ona teslim oluyorlar.

Kadınlar elbette hayatı içlerinde taşırlar, bu sebeple sürekli başka birine de kendi sahip olduklarından vermek isterler. Elbette bu davranış annelik içgüdüsüne dayandığından doğanın en soylu karakter özelliğidir. Buna saygım var. Ancak genelleme yapabileceğimiz kadar çok sayıda kadının, kendilerinin de söylediğini işittiğim gibi, güce ve himayeye hayati bir zaafları var. Bu yüzden bir Nietzsche okuru olarak filozofun bir kitabında bana yıllar önce öğütlediği ama o zamanların toyluğuyla reddettiğim hakikati, kitaptaki Zerdüşt gibi, avaz avaz bağırmaması için ben de “paltomun altında saklıyorum”:

"KADINLARA MI GİDİYORSUN? KIRBACINI UNUTMA!"

Kadınlara saygılarımla :)))