Aynadan size bakan kim?

Bir dizinin bu haftaki bölümünde bir vantrolog estetik cerrahın muayenehanesine gelip tuhaf bir istekte bulunuyordu. (Evet, Nip/Tuck'tan bahsediyorum) Herhangi bir kusuru olmamasına rağmen yüzünün, o an bile yanından ayırmadığı kuklasınınkiyle uyumsuz olması onu huzursuz ediyordu. Kuklanın da ayrıca belirttiği(?) gibi daha uyumlu bir çift (!) olmalarının en etkili yolu buydu.

Ameliyat sonrası vantrolog yeni yüzünü çok beğense de kuklası hiç beğenmemişti. Bir kuklanın kendi ameliyatını aşağılamasına dayanamayan doktor (Sean McNamara), vantroloğa neden o lastik parçasını çıkarıp atmadığını sorunca, daha doğrusu haykırınca kuklanın verdiği cevap, bölüm boyunca hayatının anlamını araştıran doktor kadar bana da dokunuyordu. "Beni çıkarıp atamaz doktor, çünkü ben olmadan o 80 kiloluk bir hiç."

Ben 80 kilodan biraz fazlayım ancak cümle bir şekilde tümüyle, her bir kelimesiyle banaydı sanki. Etrafıma baktım. Ne bir kukla gördüm, ne de benzemek istediğim bir yüz... Akşamına odama girip yüzümü dolaba dönene kadar hissettiğimin bir çeşit paranoya olduğunu düşünüyordum. Ancak o anda her şey aydınlandı. Dolabın aynasında kendime bakınca (çok dramatik bir sahneydi, kendimi Nip / Tuck'ta hissettim:)) kendi yüzümün aslında bana çok yabancı kaldığını farkettim.

Elbette alnımın ortasında bir üçüncü göz çıkmamıştı, aynı yakışıklı:) yüzdü karşımdaki. Ancak "birşeylerin" yerinde olmadığını düşündüm.

Hayatımın bu döneminde, dünyamı yeni baştan kendime göre yaratma uğraşında olduğumdan aklıma sık sık gelen o hakikati, ancak o an gerçek anlamıyla kavradım: Dünya tamamen benim yansımalarımdan ibaretti ve bir sinema filmini yansıtıldığı yerden kazıyarak değiştirmek ne kadar boşsa, dünyayı dışarıdan değiştirmek de o kadar aptalcaydı. Yaşadığım hayatı değiştirmek için önce kendimi değiştirmem gerekiyordu ve görünen o ki bunun için de öncelikle kendi yüz ifademi bulmalıydım.

Yüz ifadelerini okumayı severim. Ne zaman kendimi farklı bir ruh halinde yakalasam, yüzümü o anki haliyle dondurup aynanın karşısına geçer, o ifadeyi incelerim. (Evet, sanırım biraz manyağım:))

Bu yazıyı buraya kadar okuduğunuza göre bir detayı daha vermemde sakınca yoktur sanırım; günden güne aynada kendimi görmeye başladıkça ne kadar değiştiğimi, kendim olma konusunda ne kadar yol sarfettiğimi görüyorum. Bu da beni, bu kendi çapımda küçük mücadelem için cesaretlendiriyor.

Gerçekten de hayatın en önemli sorusu bu olmalı: AYNADAN SİZE BAKAN KİM?